O Παναγιώτης με προέτρεψε να ανεβάσω τις θέσεις μου για το ασφαλιστικό.

Μόνο που για

Σήμερα με το "κοινωνικό ντάμπινγκ", γνωρίζουμε τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί η ψευδώς λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" για να μετατρέψει όσο μπορέσει όλες της κοινωνίες σαν αυτή του Μπαγκλαντές.Δεν μπορούμε να το καταφέρουμε όμως αυτό, προστατεύοντας για παράδειγμα μόνο την κοινωνική ασφάλιση στην Ε.Ε., πρέπει ταυτόχρονα να βρούμε τρόπο να δώσουμε ελπίδες στις αναπτυσσόμενες χώρες, με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που προωθούν οι πολυεθνικές.
To σύστημα είναι ένοχο"
Είναι αναγκαίο να τονίσω, μετά το προηγούμενο πόστ ότι δεν θέλω να είμαι απλουστευτικός και με ιδεολογικές παρωπίδες.Αναφέρομαι σε ορισμένα χαρακτηριστικά, σχεδόν πάγια ( «νομοθετημένα» πλέον στη χώρα μας με την ευρωοπαϊκή νομισματική ένωση) :Ολοκληρωτική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, κατακόρυφη πτώση της παραγωγής και του εισοδήματος στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, αυξανόμενη εξάρτηση από τη διεθνή αγορά και όχι οποιαδήποτε αγορά αλλά αυτή των χρηματοπιστωτικών «προϊόντων» και των ολοένα και πιο υδροκέφαλων πολυεθνικών .Κοινωνικό «ντάμπινγκ» που οδηγεί αλυσιδωτά τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχώς σε χειρότερο επίπεδο.
Χωρίς υπερβολή, αν δεν μπουν σκόπελοι από την πολιτική πράξη, κάποια στιγμή οι Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις θα γίνουν σαν τη Καλκούτα .

Και βέβαια δεν είναι θέμα δεικτών.Για παράδειγμα ακόμα και αν πέσει το ποσοστό ανεργίας (όπως έγινε τελευταία στην χώρα μας), εξ αιτίας ελαστικότερων όρων εργασίας και μείωσης των βασικών μισθών, δεν βελτιώνεται η κατάσταση.

Αυτοί που προσλαμβάνονται με μειωμένο βασικό μισθό και ελαστικούς όρους εργασίας συνήθως καταλήγουν στην λεγόμενη δευτερεύουσα αγορά εργασίας. Περιλαμβάνει εργασίες που προσφέρονται συνήθως για ανειδίκευτους και δεν είναι σταθερές. Αργότερα οι όροι της δευτερεύουσας αγοράς εργασίας, αρχίζουν και να ισχύουν και σε τμήματα της «πρωτεύουσας»

Ταυτόχρονα στις Καλκούτες, μόνο ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού βελτιώνει την κατάστασή και οι υπόλοιποι εξαθλιωμένοι και αγανακτισμένοι μπουκάρουν ως λαθρομετανάστες στην πρώην «γη της ευημερίας», ξεσηκώνοντας φοβικά ένστικτα και ενισχύοντας τους φασίστες.Αυτή ήταν μια δομική ανωμαλία ίσως του "κράτους ευημερίας".Μάλλον βασιζόταν σε υπερεκμετάλευση των πρώτων υλών που έρχονταν από τρίτες χώρες και στηρίζονταν μονομερώς στην ανάγκη των χωρών αυτών για τεχνολογικά αγαθά. Τώρα του Ευρωπαίου εργάτη του ήρθε από εκεί το μεγαλύτερο σκούντημα με το "ντάμπινγκ".Είναι πλέον εμφανές τελικά ότι στην καρδιά του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει καμία συναίνεση.Για να έχει προοπτική και μόνο η καλυτέρευση της θέσης των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης κάποιοι πρέπει να χάσουν σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο και κάποιοι πρέπει να κερδίσουν.Ακόμα και εντελώς τεχνοκρατικά να το δει κανείς:Η δυτική μεταπολεμική κοινωνία βασίστηκε στην αγοραστική δύναμη του καταναλωτή. Αυτή πάλι προέρχεται από την παραγωγική δραστηριότητα. Η παραγωγική δραστηριότητα όμως, όταν βασίζεται στην αγορά και όχι σε ένα κεντρικό σχεδιασμό, είναι ανάλογη της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Έτσι η οικονομία γίνεται ένας κλειστός κύκλος και το ερώτημα παραμένει μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου. Μήπως αυτός ο κύκλος είναι αυτοκαταστροφικός και για να λειτουργεί χρειάζεται εξωτερική στήριξη της αγοραστικής δύναμης ;Να ο «παθολογικός» υπερ-δανεισμός , νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτός ανέλαβε τον ρόλο του ενισχυτή.Βέβαια η αριστερά, είναι αναγκαίο να γενικεύσει τον στόχο , δεν πρέπει να στοχεύει μόνο στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, αλλά γενικότερα της δύναμης του κόσμου της εργασίας.Την αναδιανομή όλου του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού κεφαλαίου.Το σημερινό αντισυστημικό πράταγμα που μπορεί να ενώσει πολλές δυνάμεις ένα είναι:ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΩΣ "ΠΥΡΟΚΡΟΤΗΤΗΣ" ΜΙΑΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:Οι δεκαετίες της ανάπτυξης του δυτικού κόσμου βασίστηκαν και στις αυξημένες δημόσιες δαπάνες. Που είναι το «μόνο βιώσιμο μέσο αντιμετώπισης της αναποτελεσματικής ζήτησης», όπως υποστηρίζει ο διαπρεπής οικονομολόγος Πολ Σάμιουελσον.Ο τρόπος, ο στόχος, η συνεξάρτηση των δημοσίων δαπανών πρέπει να συζητηθούν.Είναι αναγκαίο πάντως να αυξηθούν γενναία!ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σε ένα μεγάλο μέρος τους μπορούν να χρηματοδοτήσουν, με ένα εργαλειακό και όχι ιδεολογικό τρόπο, νέες μορφές και δομές παραγωγικής δραστηριότητας, προωθώντας με μοντέρνο τρόπο τον κοινωνικό έλεγχο των παραγωγικών μέσων.Πάντως και μόνη η αύξηση των δημοσίων δαπανών, είναι αντισυστημική: Υπάρχουν αναφορές σοβαρών οικονομολόγων ότι μειώνει τα περιθώρια κερδοφορίας των ιδιωτικών κεφαλαίων. Και αυτός ο στόχος είναι σήμερα η "καρδιά" του συστήματος.Κυριαρχεί η «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων, χωρίς καμιά συζήτηση για το πραγματικό τους περιεχόμενο. Για τα ελλείμματα φταίει μόνο η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και δεν γίνεται αναφορά σε άλλες παραμέτρους. Στη χώρα μας π.χ. καμία κουβέντα δε γίνεται για τα υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς (που σχεδόν μας επιβάλουν οι «σύμμαχοι») και τις οικονομικές υπερβάσεις των δημοσίων έργων, (τα οποία πολλές φορές είναι έξω από έναν κοινωνικό σχεδιασμό).Θα σας πουν ότι οι Δημόσιες Δαπάνες δεν δημιουργούν πλούτο. Στη χώρα μας μπορεί και να πιάσει αυτό ως επιχείρημα γιατί ως δημόσιες δαπάνες έχουμε συνηθίσει τα παραπάνω αναφερόμενα, πήγαινε να το πεις όμως αυτό σε ένα δυτικοευρωπαίο που έχει ζήσει την Δεκαετία του 60.Η παγκόσμια απορύθμιση, δηλαδή η λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» πρέπει να δώσει τη θέση της στην παγκόσμια ρύθμιση με πρώτο ρόλο σε άλλες αξίες κι όχι στο κέρδος.Το κακό είναι ότι ένα –ένα τα κράτη τελικά θα αποφασίσουν να τραβήξουν το σκοινί, ενώ οι πολυεθνικές έχουν δύναμη παντού.Ένα στρατηγικό ερώτημα είναι πως μπορεί να τραβηχτεί το σκοινί ταυτόχρονα σε ομάδες κρατών σαν την Ε.Ε. Πάντως πρέπει να τραβηχτεί το σκοινί.Μπορούμε να μιλάμε για άλλη οικονομία, «πράσινη», μη συγκεντρωτική, «κοινωνικής αγοράς» κτλ, η αναζήτηση καλή είναι, αλλά οι πολυεθνικές και τα Funds δεν θα αφήσουν τίποτα να προκόψει, αν δεν χτυπηθούν πρώτα, έστω ταυτόχρονα.Όμως εμείς οι πολίτες με δημοκρατικές διαδικασίες -υποτίθεται- δίνουμε την εντολή στους ειδικούς για την πολιτική οικονομία και αυτοί απλά αναλαμβάνουν να εκτελέσουν την εντολή μας με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο.Η εντολή αυτή θεωρητικά βασίζεται στις ανάγκες μας. Και ο αγώνας που κάνω κι εγώ από δω μέσα είναι να φανερωθούν πραγματικά.
Ελπίσαμε να χρησιμοποιηθούν μια φορά και υπέρ του κόσμου της εργασίας κανονισμοί που φαινόταν να υπάρχουν στο Ευρωπαϊκό πεδίο...Αμ δε, όταν είναι για να κερδίσει το Κεφάλαιο ( για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους οι τυχοδιώκτες των χρηματιστηρίων) οι κανόνες είναι συνήθως ανελαστικοί, όταν είναι να κερδίσουν οι εργαζόμενοι θα βρεθεί βολική ερμηνεία.Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε όλες τις Ηπείρους και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος με λάφυρο την αξία της εργατικής δύναμης. Άρα ο επιτιθέμενος θα διαλέξει όποιο δρόμο θα τον οδηγήσει πιο γρήγορα στο λάφυρο.Δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα παραχωρήσει κανέναν κανόνα, παρά μονάχα αυτούς που εμείς, που βασιζόμαστε στον μόχθο μας, θα επιβάλουμε. Έχω την εντύπωση ότι δυστυχώς η κατάσταση στην Ε.Ε. μετά την νέα μεγάλη διεύρυνση έγινε χειρότερη.Οι περισσότερες «νέες χώρες» , έχοντας μια τελείως διαφορετική ιστορική πορεία και την ανάγκη να πουλήσουν φτηνότερη εργασία για να «τραβήξουν» επενδύσεις για να αναστήσουν τις καταστραμμένες, μα υπαρκτές βιομηχανικές υποδομές τους, διαθέτουν ένα διαφορετικό πολιτικο- κοινωνικό «ισοζύγιο» και το Κεφάλαιο το χρησιμοποιεί για χάρη του, όπως κάνει πάντα με τις διαφορές μεταξύ των χωρών.Το τοπίο μέρα με τη μέρα ξεκαθαρίζει και πιο πολύ.Φαίνεται να οδηγήθηκε σε ιστορικό αδιέξοδο ο γνωστός επαναστατικός δρόμος του εργατικού κινήματος, αλλά στο ίδιο αδιέξοδο οδηγήθηκε πλέον σήμερα και ο γνωστός μεταρρυθμιστικός.
Μέσα σε αυτή τη νέα στόχευση, οι εργαζόμενοι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούν στην αύξηση του εργασιακού τους βίου, αλλά να προωθήσουν την δραματική μείωση του συνολικού χρόνου που ο κάθε εργαζόμενος θα ενοικιάζει την εργατική του δύναμη χωρίς βέβαια να μειωθούν οι αποδοχές του και ο μισθός και η σύνταξή του.
Να αγωνιστούν δηλαδή για να αυξηθεί δραματικά η αξία της εργατικής τους δύναμης με αυτόν τον τρόπο και ταυτόχρονα να ανοίξουν θέσεις εργασίας για τους νέους ανθρώπους!
Επιπρόσθετα να δημιουργηθούν σταθερές θέσεις εργασίας κυρίως στον κοινωνικό τομέα, θέσεις που σήμερα καλύπτονται από «εθελοντές»..
Όχι αύξηση, λοιπόν, αλλά δραματική μείωση των ωρών της τυπικής εργασίας! Αντικατάσταση της υποχρέωσης αυτής με διαρκή εκπαίδευση και δράση για τις νέες ανάγκες της Κοινωνίας: Για παράδειγμα: Δράση για το Περιβάλλον, Ανατροφή των Παιδιών, Αντιμετώπιση των θεμάτων της Πολυπολιτισμικότητας, Δράση για τις Χώρες του "Τρίτου Κόσμου".
Η Οικονομία και η Κοινωνία προχωρά και όλοι πρέπει να έχουμε οφέλη από αυτή την πρόοδο!
Κάποιοι τυχεροί δεν θέλουν να ανοίξουν την σπηλιά του πλούτου στους πολλούς.
Και το ασφαλιστικό είναι απλά μια μάχη!
Η τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να είναι εις βάρος των πολλών.Εργασία ζητάμε όχι δουλεία.Έχουμε και άλλα σημαντικά να κάνουμε μετά τα 60, όσο κι αν ζήσουμε!Δεν έχουμε μόνο χέρια (εργατικά), αλλά και βαθύτερες ανάγκες!

Η τεχνολογική πρόοδος που στηρίχθηκε πάνω στην αμμωνία που εισέπνευσαν οι παππούδες μας, στον καρκινογόνο αμίαντο, στο κλοφέν, στον θρήνο των ορυχείων, στην γενικευμένη περιβαλλοντική καταστροφή που θα «πληρώσουν» τα παιδιά μας, μας ανήκει και πρέπει να δρέψουμε τους καρπούς από αυτή. Δεν ανήκει στους μετόχους τους «Κεφαλαίων Υψηλού Ρίσκου», αλλά σε μας τους εργάτες!
Οι προβλέψεις εικάζουν ότι τεράστιες μάζες πληθυσμού, ίσως το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών, θα βρίσκονται στο μέλλον χωρίς ένα συγκεκριμένο επάγγελμα (= δείτε η λέξη μπορεί να ερμηνευτεί και ως "αποστολή") , χωρίς σχετική σταθερότητα στην απασχόληση, υπό τον όρο, βέβαια, ότι δεν θα υπάρξει κάποια σημαντική κοινωνική αλλαγή, ικανή να αντισταθμίσει τις βαθιές αλλαγές στο χώρο της παραγωγής.
Αλλαγή πρώτα απ’ όλα των παραδοσιακά διαμορφωμένων αντιλήψεων για την εργασία, τη σκοπιμότητά της, το χαρακτήρα της ως κοινωνικής σχέσης κα ι του είδους των οφελών που μπορεί να προσφέρει στο άτομο και την κοινωνία .
Φυσικά για τους περισσότερους «απασχολήσιμους» του μέλλοντος δεν θα υπάρχει η δυνατότητα χρήσης της εμπειρίας, της πρωτοβουλίας και της σκέψης τους, όταν θα απασχολούνται περιστασιακά σε εργασίες που καμιά σχέση δεν θα έχουν μεταξύ τους.Έτσι δίπλα στο άγχος της επιβίωσης θα προστίθεται και η ανία, κάνοντας την κατάσταση προβληματικότερη.
Σήμερα, δεδομένου ότι στις αναπτυγμένες χώρες οι περισσότεροι που μπαίνουν στην λίστα των ανέργων έχουν μια κάποια ειδικότητα (ή και αρκετές ειδικότητες) και μάλιστα αποκτημένη (ες) μέσα από σπουδές ( τις οποίες πάλι συνεχίζουν με την ελπίδα ότι η νέα τους ειδίκευση θα ανταποκρίνεται στην αγορά εργασίας), η οικονομία έχει θέσει στο περιθώριο ένα σημαντικό κομμάτι ενεργού ανθρώπινου κεφαλαίου, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επιτακτικές ανάγκες τις ανθρωπότητας, αν η οικονομία ήταν προσανατολισμένη διαφορετικά.

Έτσι για μένα το ασφαλιστικό, δεν είναι ένα Λογιστικό πρόβλημα αποθεματικών, αλλά μια πρόκληση στην Κοινωνία για να αλλάξει βαθιά. Προς τα πού θα κινηθεί αυτή η μεταβολή είναι θέμα αγώνα και κινητοποίησης των μαζών.

Σε επίπεδο τακτικών κινήσεων, για την πρόφαση των αποθεματικών των ταμείων έχω να προτείνω κάποιες αλλαγές που δεν θα είναι προς όφελος των «οφ σόρ επενδυτών», αλλά ημών και των παιδιών μας.
1.Γενναία αύξηση της κρατικής συμμετοχής στην χρηματοδότηση των συντάξεων (Δικαιότατη γιατί το κράτος ροκάνισε με χίλιους τρόπους μέχρι σήμερα τις εισφορές μας).

2. Ειδική φορολογία σε πολυτελείς δαπάνες, που θα πηγαίνει κατευθείαν στα ασφαλιστικά ταμεία.

3. Ειδικός φόρος, στις φαρμακοβιομηχανίες και στους εισαγωγείς φαρμάκων, υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων. Λειτουργία της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας, όπου θα παρασκευάζονται όλα τα ευρείας κυκλοφορίας φάρμακα και όλα τα υγειονομικά αναλώσιμα που δεν έχουν «πατέντα».

4. Βαρύτατος φόρος στα διάφορα περίεργα τραπεζικά προϊόντα, που επαγγέλλονται συντάξεις!

5. Περιφερειακές υπηρεσίες με κοινωνική λογοδοσία στα συνδικάτα για το «τσάκισμα» της ανασφάλιστης, ή της ψευδώς ασφαλισμένης εργασίας.

6. Εξίσωση των ανδρών με τα χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών για μια μεταβατική εποχή. Στους καινούργιους ασφαλισμένους να γίνει πληρωμένος ελεύθερος από την εργασία χρόνος για το κάθε παιδί της οικογένειας π.χ. 5 χρόνια για κάθε παιδί, τον οποίο θα δικαιούνται εξ' ημίσειας και οι 2 γονείς και θα μπορεί ο ένας να τον παραχωρεί στον άλλον, αν θέλει.. Επίσης, αν δεν τον χρησιμοποιήσουν θα τον δικαιούνται και οι 2 στο τέλος του εργασιακού τους βίου. Έτσι χωρίς να επιβαρύνεις την ανεργία, βοηθάς και την υπογεννητικότητα! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΟΤΙ Η ΚΑΘΕ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!

7. Τα καθαρά κέρδη κάθε επιχείρησης θα διαιρούνται δια τον αριθμό των απασχολούμενων σε αυτή προσώπων και όταν το πηλίκο είναι πάνω από κάποιο όριο, θα φορολογείται επιπρόσθετα αναλόγως και ο φόρος θα πηγαίνει κατευθείαν στην ασφάλιση και στο ταμείο ανεργίας

8. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο: Ειδικός Φόρος στα χρηματιστήρια υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων και της εργασίας γενικότερα .

9. Σθεναρή αντίσταση στην Ε.Ε. σε κάθε τι που κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ανάπτυξη πρωτοβουλιών για αντι-μονεταριστικό μπλοκ μέσα εκεί.

10 Ανάπτυξη προνομιακών εμπορικών σχέσεων με άλλα κράτη και επιχειρήσεις που έχουν την ίδια με μας πολιτική για το εργασιακό- ασφαλιστικό .