Ποιός είναι ο Ανάργυρος των New York Times ;

Hλιας Καραβόλιας

Στο ένθετο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 22/5 , όπου μεταφράζονται στήλες των New York Times, φιλοξενείται ρεπορτάζ του Landon Thomas στην Αθήνα, όπου ξεκινάει παραθέτοντας το δράμα κάποιου Ανάργυρου Ντ. ,ο οποίος κατά τον δημοσιογράφο , έχασε τα πάντα: την βιομηχανία επεξεργασίας τροφίμων του …πατέρα του(!) , το σπίτι, το αυτοκίνητο, το… rolex (!) την υπερηφάνεια του και την θέληση για ζωή…

Υποθέτω ότι το πρόσωπο είναι αληθινό, εξ ίσου και το δράμα, οπότε ο σεβασμός απαιτείται και επιβάλλεται. Το άρθρο άλλωστε παραθέτει και το δράμα ενός οικοδόμου, τον πανικό και την κατάθλιψη των εργαζομένων και των αστών επαγγελματιών, καθώς και δηλώσεις του Στ. Μάνου, για την σύνθεση του χάρτη της ανεργίας .Όμως , αναρωτιέμαι και θα ήθελα να πληροφορηθώ, ως εξ ίσου χτυπημένος στην υπερηφάνεια μου και στα οικονομικά μου, πώς ο Ανάργυρος κατάφερε να χάσει την βιομηχανία που κληρονόμησε, και πιθανώς υπερχρέωσε-διότι στο τέλος, κατά τον ίδιο, ΄΄….τα πήραν όλα οι τράπεζες’’.

Μερικές περιπτώσεις , στον τόπο αυτό, μας δείχνουν ότι η δεύτερη ή και τρίτη γενιά επιχειρηματιών υπερέβη κατά πολύ τις επιτυχίες και την περιουσία των προγόνων της .Στην τωρινή όμως περίοδο εκκαθάρισης της οικονομίας, πολλές κληρονομικές επιχειρηματικές δράσεις μεγάλου ή μεσαίου βεληνεκούς, φαίνεται να έχουν σχεδόν αφανιστεί από την εξουσία των πιστωτών, δηλαδή τα πλοκάμια του τραπεζικού δανεισμού. Η απορία μου είναι αν αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην κακή στρατηγική των επιχειρηματιών και των στελεχών τους ή εάν πραγματικά σταθήκανε άτυχοι και τους ‘βρήκε η κρίση’, όπως ακούω τώρα τελευταία…

Να πούμε μια μεγάλη αλήθεια : κανένα καπιταλιστικό… κόλπο, κανείς τραπεζίτης και κανένας υπουργός δεν ωθεί τους τολμηρούς νεοέλληνες να απλώνουν τα πόδια τους έξω από το πάπλωμα. Σε μια οικονομία 7 εκατομμυρίων καταναλωτών, με 3 εκατομμύρια εξ αυτών να μην έχουν ισχυρή αγοραστική δύναμη ,εξ επαγγέλματος και εισοδήματος, όταν κάποιος μεγεθύνει την εταιρεία του και αναπτύσσεται ώστε να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό στον κλάδο του ( ο συμπαθής Ανάργυρος είναι ένας εκ των εκατοντάδων παραγωγών τροφίμων σ αυτή την χώρα, ο κλάδος είναι σχεδόν κορεσμένος, όπως οι περισσότεροι) και δεν έχει φροντίσει να αναπτυχθεί εξωστρεφώς ή και με καινοτομίες παραγωγής, τότε μάλλον το …ρόλεξ , το αυτοκίνητο και το σπίτι αποτελούν αποκτήματα από πρόσκαιρα υπερκέρδη μόχλευσης του τζίρου του ( επέκταση με δανεισμό δηλαδή ) και όχι από βιώσιμη κερδοφορία λόγω ορθολογικής επανεπένδυσης των κερδών.

Σίγουρα στα σχέδια ανάπτυξης αυτού του ανθρώπου, τόσο η πρωτοφανής ύφεση λόγω των ηλίθιων κυβερνώντων ,όσο και η ληστρική επιδρομή στα επιχειρηματικά του εισοδήματα λόγω επίσης της υπέρμετρης ηλίθιας φορολογίας και γραφειοκρατίας, αποτέλεσαν αστάθμητο παράγοντα καταστροφής. Κανείς δεν αμφιβάλλει γι αυτό! Όμως ας μην γελιόμαστε ότι ο ίδιος αυτός άνθρωπος πιθανόν είναι ένας από αυτούς που αναρωτιέται ‘ που είναι το κράτος’ ,για να τον προστατεύσει από την κρίση και τις κοινωνικές παθογένειες της .Είναι πιθανώς ο ίδιος άνθρωπος που δανειζότανε αφειδώς, με ενέχυρο τα ακίνητα και τα μελλοντικά αβέβαια έσοδα της επιχείρησης, και σήμερα αναθεματίζει τις τράπεζες για τα ψιλά γράμματα και την απανθρωπιά τους ( αν και ευθύνονται με την υπερ-πιστωτική τους ψευδό-τόνωση της ζήτησης και συμβάλλουν σε αυτά τα ανθρώπινα δράματα…)

Που θέλω να καταλήξω: χρειάζεται να ‘κατηγοριοποιούμε’ τις ατυχίες και να επιμερίζουμε τις ευθύνες στα ατομικά και συλλογικά αποτελέσματα της ύφεσης και της μεγάλης κρίσης που βιώνει πράγματι ο τόπος. Είναι λυπηρό να χάνονται περιουσίες ερχόμενες από ιδρώτα προηγούμενων γενεών ( άσχετα αν δεν φορούσαν ρόλεξ ή αν δεν είχαν σπίτια και αυτοκίνητα με δάνεια και leasing) .Είναι περισσότερο τραγικό να χάνονται δουλειές ετών και να καλπάζει η ανεργία και τα ανθρώπινα δράματα να πολλαπλασιάζονται σε μια κοινωνία με υψηλό βιοτικό επίπεδο όπως είναι επι 15-20 χρόνια η ελληνική. Είναι όμως και εξ ίσου τραγικό να σχεδιάζονται επιπόλαια και χωρίς δικλείδες ασφαλείας , όνειρα και επιτεύγματα βασισμένα στο χαμηλότοκο τραπεζικό ρευστό, στην μεταχρονολογημένη επιταγή, στην υπερ-αυτοπεποίθηση των ικανοτήτων. Η θεωρία του δαρβινισμού στις επιχειρήσεις, δηλαδή της εξελικτικής ισχύος, δεν συνεπάγεται επιτυχία όλων όσων στηρίζονται σε δανεικές ή μη μετρήσιμες δυνάμεις…

Σ αυτή την χώρα, του υπερτροφικού και σπάταλου κράτους, πολλές σύγχρονες μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις, και πολλοί ιδιώτες κυρίως, ενώ αναθεματίζουν το σύστημα, το κράτος, την χώρα, πορεύονται με την φαντασιακή ελπίδα της διάσωσης, από αυτήν ακριβώς την πατερναλιστική ιδιότητα του κρατικού χεριού!

Γι αυτό αναρωτιέμαι : ποιος είναι ο Ανάργυρος των New York Times; Μήπως κάποιος που πήρε επιδοτήσεις και δεν τις αξιοποίησε ή κάποιος που ήθελε να κατακτήσει την μικρή ελληνική αγορά και υπερχρεώθηκε; Μήπως κάποιος που πλήρωνε κανονικά φόρους και εισφορές οπότε και εξανεμίστηκαν τα ούτως ή άλλως αναιμικά κέρδη του ή κάποιος που δεν πλήρωνε και τα μετέτρεψε σε προσωπική περιουσία που τελικά υποθηκεύτηκε στα πλοκάμια των τραπεζών;

Ελπίζω, ο συμπαθής συμπατριώτης μου, να είναι απλά ένας …τρελός άνθρωπος που αγαπάει την χώρα του και δεν ήθελε να αφήνει άνεργους και να πουλάει περιουσία, τιμώντας τον ιδρώτα των γονιών του, και παλεύοντας μέχρι τέλους να σχεδιάζει την επιβίωση του, έστω και με ρόλεξ στο χέρι (το δικαιούται αν δεν έκλεψε κανέναν).

Ελπίζω να είναι κάποιος που ίσως δεν υπολόγισε σωστά ότι την ίδια ώρα που δανειζόταν από τις τράπεζες αυτές δάνειζαν το Δημόσιο, ώστε αυτό να πληρώνει πλεονάζοντες άχρηστους στις εφορίες και στα Ταμεία ,να του γίνονται εφιάλτες στα όνειρα του!