Από που έρχεται το Πλήθος;

Του Ηλία Καραβόλια, 6/6/2011

Άναρωτιόμαστε άραγε αν ο κόσμος που συγκεντρώνεται στις πλατείες δύο διαφορετικών πολιτισμών ( ευρωπαικός-αραβικός ) το πράττει εντελώς... τυχαία; Στην Αθήνα, την Μαδρίτη ,στην Δαμασκό και προηγουμένως στο Κάιρο,υπάρχουν μήπως στοιχεία που να φανερώνουν ένα δομικό χαρακτηριστικό της εποχής μας;

Αυτό το δικτυωμένο σμήνος αγανάκτησης, δεν είναι ούτε λαός, ούτε έθνος : τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά φαίνεται να μην περίμεναν ποτέ οτι ένα ακηδεμόνευτο,ακαθοδήγητο και αυτοοργανωμένο Πλήθος, θα γεννιόταν μέσα απο το Δίκτυο,αυτή την παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της συνεύρεσης ιδεών και δράσης.

Ζούμε την εποχή όπου οι κοινωνίες των υπηρεσιών μετέτρεψαν την σχέση της μισθωτής εργασίας με τις συνθήκες επιβίωσης ,σε σχέσεις μόνιμης αναπαραγωγής . Η απόρριψη της Διαμεσολάβησης στο Κοινωνικό και στο Πολιτικό ( κόμματα, θεσμοί, συνδικάτα ) μπορεί να μην οδηγεί στην άμεση κατάργηση των μεσαζόντων ,αλλά σίγουρα εκφράζεται καθημερινά τόσο απο τον εργάτη στο εργοστάσιο, όσο και απο τον δικτυωμενο εργαζόμενο του πνευματικού μόχθου. Οι σύγχρονες μηχανές επιθυμίας και κατανάλωσης , οι νέοι και οι νέες που δεν έζησαν τις παραδοσιακές διαφορές του πολιτικού λόγου στην πλατεία Συντάγματοος( δεν πρόλαβαν να ακουσουν τον Ανδρέα να διεγείρει μάζες το '81 και το '85 με την περίφημη φράση ''Λαέ της Ελλάδας'' ) αντιδρούν σήμερα στη ίδια ακριβώς πλατεία ,για να αποτρέψουν αυτό που τους απειλείται και το καταλαβαίνουν : τον έλεγχο της υποκειμενικότητας και της επιθυμίας.
Ο άνθρωπος που δανείζεται σε χρόνο και χρήμα, για να καταναλώσει ,κάνει αμεσότερη την σχέση μεταξύ εργασίας, σχέσεων και όρων παραγωγής και γίνεται συνολικά εξαρτημένος, που όμως βλέπει, αυταπατώμενος, τον εαυτό του ως πιο... ελεύθερο από ποτέ ! Στις πλατείες τις Β.Αφρικής και της Μ.Ανατολής , οι δικτατορίες υπήρχαν 30 και 40 χρόνια ,όμως μόνο σήμερα , με την δικτύωση στο Ιντερνετ, με το Αλ Τζαζίρα και με τις εικόνες απο τον δυτικό κόσμο τα τελευταία χρόνια, η Επιθυμία πετάχτηκε έξω απο το σώμα και την ψυχή του μουσουλμάνου, του χριστιανού, του άραβα ( σώμα και ψυχή , έχουν και αυτοί, άσχετα απο φυλή, χρώμα, θρησκεία )
Μια νέα κοινωνική οντολογία που στην Ευρώπη απαρτίζεται απο τους υπερ-εκτεθειμένους σε δάνεια και χρέη, διαμορφωνεται με επίκεντρο κυρίως τον νέο άνθρωπο που βιώνει τεράστια ψυχολογική κρίση, κρίση ταυτότητας. Στον ξεχασμένο απο τα αριστερά και δεξιά κινήματα και κόμματα , ναρκισσισμό των μικρών διαφορών, έρχεται να προστεθεί ο ναρκισσισμός των μεγάλων -κοινών- επιθυμιών.
Για εμάς τους νεοέλληνες,το Μνημόνιο αποτελεί την πιο προωθημένη βίαιη επέμβαση στον ψυχισμό μας , έναν νέο τρόπο συνολικής αναδιοργάνωσης της ζωής μας. Ουσιαστικά αντιδρούμε στο πώς μας επιβάλλεται ο κοινωνικός έλεγχος και η πειθάρχηση,πως μας ωθούν σε ριζική αλλαγή συμπεριφορών και σχέσεων ,αν και γνωρίζουμε οτι καποιες εξ αυτών ήταν κοινωνικά επιλήψιμες και συστημικά επικίνδυνες. Οι Έλληνες καλούνται να «αλλάξουν» εαυτούς στο όνομα της συλλογικής τους υγείας.Στην περίπτωση μας, ο δανεισμός και η εξάρτηση απο το Μνημόνιο, εμφανίζονται ως θεραπεία για μια βαριά ασθένεια του κοινωνικού μας σώματος αλλά και καθενός από μας !
Μετά την παταγώδη πλέον αποτυχία αριστερων μαζικών κινημάτων και σε συνθήκες έντονης κρίσης, που ας μην γελιόμαστε ,είναι και κρίση καπιταλισμού,το συλλογικό αντικαθίσταται από ατομικές, άμεσες, μη διαμεσολαβούμενες πρωτοβουλίες, αυτό το Συμβάν δηλαδή που γίνεται σήμερα στις πλατείες ( αυθόρμητες συγκεντρώσεις που κατα βάθος στοχεύουν στην αντικατάσταση του Ενός και των υπηκόων του ).
Σήμερα, ο άνθρωπος που δουλεύει και ψωνίζει απο το σπιτι του και τον υπολογιστή του , καλείται να εγκαταλείψει , έστω και προσωρινά, τις οικονομικές προτεραιότητες και τις απαιτήσεις της συστημικής ένταξης. Ουσιαστικά και μόνο με την απειλή να σπάσει εντός μας ένα κομμάτι κοινωνικού δεσμού (απολυση, μείωση μισθού, ματαίωση επιθυμίων) συντελείται μια ολική μετατόπιση (από τον ρόλο του αποδέκτη στον ρόλο του αρνητή ) και έτσι το δίκτυο επαφών μετουσιώνεται σε πλήθος δρώντων, ένα σύνολο ανθρώπων, χωρίς εκλεκτή αντιπροσώπευση. Και υπάρχουν χιλιάδεις άτομα τελικά ,που πνίγουν την αρχηγομανία τους στις συζητήσεις και στις οργανώσεις, ωστε να ακουστουν όλοι ή οι περισσότεροι( αυτό αποδεικνύουν οι αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις μπροστά απο τον ναό της ψευδαισθητικης μας δημοκρατίας...)

Το Δημόσιο Χρέος ,αυτός ο αφανής ,αόρατος εισβολέας και εχθρός,δεν αφορά τόσο πολύ αυτό το Πλήθος, διότι ουδείς εξ αυτών νιώθει υπάιτιος και δημιουργός του. Ο πολιτικός κόσμος( στο σύνολο του ), οι προθυμοι ειδικοί τεχνοκράτες ,οι διοικήσεις των τραπεζών και των θεσμών διάσωσης της ετοιμοθανατης Ελλάδας, της Πορτογαλλίας,της Ισπανίας και πολλών άλλων χωρών ας βγάλουν για λιγο ο καθενας τους την ποδιά του γιατρού και ας περάσουν στον ρόλο του ασθενή απέναντι τους...