Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνικής πολιτικής δεν είναι το ασφαλιστικό. Είναι η απασχόληση συνολικά. Αυτή είναι η αλήθεια που πονάει. Το ασφαλιστικό είναι το ένα ήμισυ του προβλήματος της απασχόλησης. Το έτερον του ήμισυ είναι η ανεργία. Το μεν απασχολεί όσους δουλεύουν και τους πιο ώριμους σε ηλικία, η δε τους νέους, τη γενιά των 700 ευρώ, τους ανθρώπους με προσόντα που δεν αμείβονται όπως θα έπρεπε.
Το ασφαλιστικό είναι ένα από τα πολλά αναδιανεμητικά συστήματα που διαθέτει ένα κράτος. Οι εργαζόμενοι εισφέρουν μέρος του μισθού τους ώστε να δικαιούνται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και όταν αποσυρθούν από την παραγωγή να λάβουν μια σύνταξη που να τους εξασφαλίζει τα προς το ζην. Κάθε επάγγελμα έχει το δικό του ταμείο (και το δικό του κεντρικά διορισμένο διοικητή). Χρειάζονται 35 χρόνια ασφάλισης σε συναφή Ταμεία για να βγει κάποιος στη σύνταξη.
Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα (όπως και τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης όλων των χωρών της Ευρώπης) είναι δημιούργημα της μεταπολεμικής περιόδου, της χρυσής περιόδου των Ευρωπαϊκών κρατών πρόνοιας, με συνεκτικές κοινωνίες χωρίς εξωγενή ανταγωνισμό, με εργασιακή ασφάλεια, χαμηλά προσόντα, νεολαία που δεν σπούδαζε και έτσι έβγαινε νωρίτερα στην αγορά εργασίας, δημογραφική αύξηση της αναλογίας εργαζομένων-συνταξιούχων. Είναι προφανές ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, της οικονομίας της γνώσης, της πράσινης οικονομίας, των κλιματικών μεταβολών, της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, της αναλωσιμότητας των εργαζομένων και της τεχνολογίας, της μεγάλης διεπαγγελματικής κινητικότητας (job mobility) της γήρανσης του πληθυσμού και των δυσμενών δημογραφικών εξελίξεων τα μεταπολεμικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να μεταρρυθμιστούν. Ζητούμενο πλέον όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η ευέλικτη ασφάλεια (flexicurity, μια λέξη υβρίδιο των flexibility και security). Οι σκανδιναβικές χώρες τείνουν να το πετύχουν ενώ τα Βρετανικά νησιά και η Ολλανδία έχουν εντυπωσιακές επιδόσεις στο πρώτο συνθετικό.
Το ασφαλιστικό στην Ελλάδα χρειάζεται μια χειροβομβίδα. Να καταστραφεί και να κτιστεί από την αρχή. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι εφικτό. Πάντα κάποιοι θα υπερασπίζονται (ορθώς;) τα «κεκτημένα» τους (ακόμα κι αν αυτά προσκρούουν στο συλλογικό συμφέρον). Οι τομές δεν γίνονται αναίμακτα.
Για την περαιτέρω μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού προτείνω τα εξής:
1.Ενοποίηση όλων των Ταμείων σε ένα Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης (ΤΚΑ) που θα διαχωρίζεται σε δύο: ένα Ταμείο Συνταξιοδότησης (ΤΣ) και ένα Ταμείο Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης (ΤΙΠ). Η ύπαρξη πολλών Ταμείων και ενισχύει την αντιπαραγωγική και αρτηριοσκληρωτική γραφειοκρατία και δεν διευκολύνει την διεπαγγελματική κινητικότητα που τείνει να γίνει καθεστώς στη σύγχρονη οικονομία των υπηρεσιών (κάθε εργαζόμενος μπορεί να αλλάξει πολλά επαγγέλματα). Πλήρης μηχανογράφηση των μητρώων και των υπηρεσιών
2.Οι εισφορές των εργαζομένων στο ΤΚΑ θα είναι το 30% του μισθού τους από κάθε εργασία τους (20% στο ΤΣ και 10% στο ΤΙΠ). Ο μισθός συμπεριλαμβάνει και τα τυχόν επιδόματα. Το κράτος θα συνεισφέρει το 10% των φορολογικών εσόδων.
3.Η σύνταξη θα καταβάλλεται στο 65ο έτος της ηλικίας του εργαζομένου ανεξαρτήτως φύλου. Η δικαιολογία εδώ είναι δημογραφική. Η γήρανση του πληθυσμού και η ολοένα και μειούμενη αναλογία εργαζομένων-συνταξιούχων δεν δικαιολογεί τις πρόωρες συντάξεις. Άλλωστε στη σύγχρονη οικονομία της γνώσης η παραγωγικότητα δεν γνωρίζει ηλικία. Στις υπηρεσίες ένας εργαζόμενος μεγάλης ηλικίας μπορεί ακόμα και στα 65 να παράγει έργο. Επίσης, η ανισότητα στο χρόνο εξόδου από την αγορά εργασίας ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες είναι στρεβλωτική κυρίως για τους άνδρες που έχουν χαμηλότερο μέσο όρο ζωής από τις γυναίκες.
4.Παροχή κινήτρων για παραμονή στην εργασία και πέραν των 65 με μερική απασχόληση.
5.Η σύνταξη θα είναι το 80% του μέσου όρου των μισθών. Είναι δίκαιο καθένας να αμείβεται ανάλογα με όσα έχει εισφέρει. Δεν θα υπάρχει καμία εξαίρεση. Τα συνδικάτα μπορούν να πιέζουν μόνο για τους μισθούς και όχι για τις συντάξεις.
6.Πάταξη της εισφοροδιαφυγής με αυστηρές κυρώσεις στους εισφοροδιαφεύγοντες. Κλείσιμο σε επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν εισφορές ή δεν έχουν δηλωθεί στο ΤΚΑ.
7.Απαγόρευση της πληρωμής χρεών ιδιωτικών επιχειρήσεων (π.χ. ΠΑΕ) από το Κράτος.
Το ασφαλιστικό είναι ένα από τα πολλά αναδιανεμητικά συστήματα που διαθέτει ένα κράτος. Οι εργαζόμενοι εισφέρουν μέρος του μισθού τους ώστε να δικαιούνται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και όταν αποσυρθούν από την παραγωγή να λάβουν μια σύνταξη που να τους εξασφαλίζει τα προς το ζην. Κάθε επάγγελμα έχει το δικό του ταμείο (και το δικό του κεντρικά διορισμένο διοικητή). Χρειάζονται 35 χρόνια ασφάλισης σε συναφή Ταμεία για να βγει κάποιος στη σύνταξη.
Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα (όπως και τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης όλων των χωρών της Ευρώπης) είναι δημιούργημα της μεταπολεμικής περιόδου, της χρυσής περιόδου των Ευρωπαϊκών κρατών πρόνοιας, με συνεκτικές κοινωνίες χωρίς εξωγενή ανταγωνισμό, με εργασιακή ασφάλεια, χαμηλά προσόντα, νεολαία που δεν σπούδαζε και έτσι έβγαινε νωρίτερα στην αγορά εργασίας, δημογραφική αύξηση της αναλογίας εργαζομένων-συνταξιούχων. Είναι προφανές ότι στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, της οικονομίας της γνώσης, της πράσινης οικονομίας, των κλιματικών μεταβολών, της ευελιξίας της αγοράς εργασίας, της αναλωσιμότητας των εργαζομένων και της τεχνολογίας, της μεγάλης διεπαγγελματικής κινητικότητας (job mobility) της γήρανσης του πληθυσμού και των δυσμενών δημογραφικών εξελίξεων τα μεταπολεμικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να μεταρρυθμιστούν. Ζητούμενο πλέον όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η ευέλικτη ασφάλεια (flexicurity, μια λέξη υβρίδιο των flexibility και security). Οι σκανδιναβικές χώρες τείνουν να το πετύχουν ενώ τα Βρετανικά νησιά και η Ολλανδία έχουν εντυπωσιακές επιδόσεις στο πρώτο συνθετικό.
Το ασφαλιστικό στην Ελλάδα χρειάζεται μια χειροβομβίδα. Να καταστραφεί και να κτιστεί από την αρχή. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι εφικτό. Πάντα κάποιοι θα υπερασπίζονται (ορθώς;) τα «κεκτημένα» τους (ακόμα κι αν αυτά προσκρούουν στο συλλογικό συμφέρον). Οι τομές δεν γίνονται αναίμακτα.
Για την περαιτέρω μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού προτείνω τα εξής:
1.Ενοποίηση όλων των Ταμείων σε ένα Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης (ΤΚΑ) που θα διαχωρίζεται σε δύο: ένα Ταμείο Συνταξιοδότησης (ΤΣ) και ένα Ταμείο Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης (ΤΙΠ). Η ύπαρξη πολλών Ταμείων και ενισχύει την αντιπαραγωγική και αρτηριοσκληρωτική γραφειοκρατία και δεν διευκολύνει την διεπαγγελματική κινητικότητα που τείνει να γίνει καθεστώς στη σύγχρονη οικονομία των υπηρεσιών (κάθε εργαζόμενος μπορεί να αλλάξει πολλά επαγγέλματα). Πλήρης μηχανογράφηση των μητρώων και των υπηρεσιών
2.Οι εισφορές των εργαζομένων στο ΤΚΑ θα είναι το 30% του μισθού τους από κάθε εργασία τους (20% στο ΤΣ και 10% στο ΤΙΠ). Ο μισθός συμπεριλαμβάνει και τα τυχόν επιδόματα. Το κράτος θα συνεισφέρει το 10% των φορολογικών εσόδων.
3.Η σύνταξη θα καταβάλλεται στο 65ο έτος της ηλικίας του εργαζομένου ανεξαρτήτως φύλου. Η δικαιολογία εδώ είναι δημογραφική. Η γήρανση του πληθυσμού και η ολοένα και μειούμενη αναλογία εργαζομένων-συνταξιούχων δεν δικαιολογεί τις πρόωρες συντάξεις. Άλλωστε στη σύγχρονη οικονομία της γνώσης η παραγωγικότητα δεν γνωρίζει ηλικία. Στις υπηρεσίες ένας εργαζόμενος μεγάλης ηλικίας μπορεί ακόμα και στα 65 να παράγει έργο. Επίσης, η ανισότητα στο χρόνο εξόδου από την αγορά εργασίας ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες είναι στρεβλωτική κυρίως για τους άνδρες που έχουν χαμηλότερο μέσο όρο ζωής από τις γυναίκες.
4.Παροχή κινήτρων για παραμονή στην εργασία και πέραν των 65 με μερική απασχόληση.
5.Η σύνταξη θα είναι το 80% του μέσου όρου των μισθών. Είναι δίκαιο καθένας να αμείβεται ανάλογα με όσα έχει εισφέρει. Δεν θα υπάρχει καμία εξαίρεση. Τα συνδικάτα μπορούν να πιέζουν μόνο για τους μισθούς και όχι για τις συντάξεις.
6.Πάταξη της εισφοροδιαφυγής με αυστηρές κυρώσεις στους εισφοροδιαφεύγοντες. Κλείσιμο σε επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν εισφορές ή δεν έχουν δηλωθεί στο ΤΚΑ.
7.Απαγόρευση της πληρωμής χρεών ιδιωτικών επιχειρήσεων (π.χ. ΠΑΕ) από το Κράτος.
5 σχόλια:
Μα αυτό, γαιτί κυρίως γίνεται το πρώτο συνθετικό οι εργαζόμενοι είναι πολύ καχύποπτοι.
Η ενοποίηση των ταμείων είναι θεωρητικά το καλύτερο και συμφωνώ για το ξεκαθάρισμα του τομέα υγείας από την συνταξη.
Όμως..
Δεν πρέπει να γίνει εις βάρος της αναμενόμενης σύνταξης αυτών που ήδη έχουν κατωχυρώσει ασφαλιστικά δικαιώματα, έστω και για πέντε χρόνια.
Και θα το εξηγήσω: Όταν κάποιος επιλέγει μαι δουλειά, το επιλέγει για πολλά πράγματα π.χ. και για την ασφάλεια που παρέχει.
Είναι άδικο λοιπόν, στην επαγγελματική του πορεία να αλλάξουν κάποιοι όροι, επειδή το κράτος, λόγω άλλων προτεραιοτήτων διαχρονικά (ας μη μιλήσουμε τώρα ποιός έχει επιδοτήσει τα θαλασσοδάνεια και μετά τη φούσκα των χρηματηστηρίων κτλ κτλ) δεν στάθηκε έντιμο απέναντι στις υποχρεώσεις του.
Για την σύνταξη στα 55 ορισμένων γυναικών έχω προτείνει μεταβατικό καθεστώς, που στοχεύει στην μεταπλαισίωση του αρχικού σκοπού, δηλαδή την προστασία της οικογένειας.
Πάνω από τα 65, σε πολύ περιορισμένες μόνο περιπτώσεις είναι θεμιτή η μισθωτή εργασία, κυρίως για το πρόβλημα της ανεργίας που είναι δομικό στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες..
Αντίθετα οι συνταξιούχοι, μπορούν να προσφέρουν άλλες υπηρεσίες στην κοινωνία άν θέλουν και πρέπει να δημιουργηθεί μηχανισμός και για αυτό (και άρα άλλες λίγες θέσεις για νέους..)
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με όσα διάβασα και πιστεύω ότι είναι καλή η εφαρμογή «ελαστικής» ασφαλιστικής εισφοράς. Συμφωνώ με την δημιουργία ενός κοινού ταμείου αλλά πρέπει να δούμε πως είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Στο (6.) σκέφτηκα λίγο … ανάποδα και λέω το εξής: Αν μία επιχείρηση κλίσει λόγο εισφοροδιαφυγής τότε πολύ πιθανό να απειλούνται οι εργαζόμενοι με αυτό και να μην καταγγέλλουν την παρανομία, άρα σωστό στη βάση του το σκεπτικό, πρέπει όμως να εξασφαλίσουμε την εργασία τους μετά
..ά τι λες;
...τα κλεμένα καλως κλεμένα;
αν κάποιος ξεκινίσει στα 16 οικοδομή ,πόσο μπορεί να μείνει στη σκαλωσιά; αν κάποιος εργάζετε σε τομέα που εξελήσετε μπορεί μετα τα 50 να παρακολουθήσει εξέληξη;
...και καλά το προσδοκόμενο μεγάλωσεεε,αλλά οχι για όλους!
Οι αγρώτες για παράδειγμα οι μισοί φεύγουν πριν τα 65 !
Μη μπαίνετε στο τρυπάκι,καλύτερα μικρότερες συντάξεις και νορίς να δουλέψει και το νιάτο!
...ας βάλουν κοινωνικό φόρο,ας πιάσουν αυτούς που δεκαετίες καρπώθηκαν τα λεφτά των ταμείων!
...πώς εσύ προτεινεις?...πότε ξεκίνησες δουλειά;
...μήπως καλύτερα να εδειναν την διαχείρηση των ταμείων στο σωματείο των νεκροθαυτών;...θα ελύνετο αυτόματα το πρόβλημα υποθέτω!
...έλεος
Όταν κάποιος αγαπάει τη δουλειά του
και εξελίσσεται και δουλεύει όσο αντέχει.
Για τα κλεμμένα (και γράφεται έτσι) σίγουρα πρέπει όσοι έκλεψαν να τιμωρηθούν. Τώρα το ότι κάθε επάγγελμα έχει το δικό του ταμείο (το οποίο θεωρώ μεγάλο λάθος) αυτό επεβλήθη άνωθεν για να βολευτούν κάποιοι αποτυχώντες πολιτευτές (δηλαδή αποτυχημένοι γενικώς) και για να αποκτήσουν θέση στο δημόσιο ορισμένοι ημέτεροι (αφού ως γνωστόν κάθε ταμείο έχει υπαλλήλους που δουλεύουν από τη δουλειά των άλλων).
Αυτό το καρκίνωμα πρέπει να εκλείψει. ΤΕΛΟΣ!!!!
Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν διαφοροποιημένα όρια στη συνταξιοδότηση; Όλοι το ίδιο δεν δουλεύουμε;
Γιατί ο αγρότης που μέχρι χτες δεν εισέφερε και όλοι οι υπόλοιποι πληρώναμε (και πληρώνουμε) τον ΟΓΑ του να συνταξιοδοτείται από όσους εισφέρουν; Αν έδινε μικρή εισφορά ας πάρει μικρή σύνταξη. C'est la vie
Γιατί εμείς οι νεότεροι που θα αλλαξουμε ούτε και εμείς ξέρουμε πόσες δουλειές στον εργασιακό μας βιο να ταλαιπωρούμαστε από ταμείου εις ταμείον για να δούμε τα ένσημά μας (αν μας τα κολλάνε κι αυτά) και όταν (και αν) πάρουμε σύνταξη να τρέχουμε σε χίλιους δυο φορείς για να δικαιολογείται ο μισθός του κάθε γραφειοκράτη;
Ανώνυμε απάντησέ μου!!! Σε προκαλώ
Γενικά συμφωνώ αλλά θέλω να επισημάνω κάτι που δεν ακουσα.
Κατ αρχήν πρέπει να γίνουν δύο απλουστευσεις.
Α) Να σταματήσει η ψευδεπίγραφη ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΕΙΣΦΟΡΑ (Ε/Ε) ΙΚΑ που στην αρχική εφαρμογή (1934) είχε κάποιο νόημα. Πιστεύω ότι διατηρείται για τεχνικούς διαχωρισμούς ασφαλισμένων και ίσως για να δείχνει μικρότερος ο ακαθάριστος μισθός η ημερομίσθιο, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Μπορούν αύριο το πρωί να προσθέσουν ως ποσόν την Ε/Ε ΙΚΑ, στον ακαθάριστο μισθό του υπαλλήλου, να τροποποιήσουν το ποσοστό κρατήσεως υπέρ ΙΚΑ έτσι ώστε, το ΙΚΑ να εισπράττει τα ίδια, όπως και πρώτα.
Αν εφαρμοστεί, αφ ενός, καμία χρηματική μεταβολή δεν θα γίνει και στους τρείς εμπλεκομένους και αφ ετέρου ο ασφαλισμένος θα συνειδητοποιήσει τι πληρώνει για ασφάλιστρα και
Β) Όπως θα έχετε αντιληφθεί, ορισμένοι καλοί συμπολίτες μας έχουν κατορθώσει με κόπο βέβαια και αγώνες, να διάγουν παρασιτικόν ασφαλιστικόν βίον. Δηλαδή εκτός από τις δικές τους εισφορές , το Ταμείο τους, εισπράττει ποικιλοτρόπως και από όλους εμάς τα κοροΐδα. Το κόλπο αυτό έχει ονομαστεί «Κοινωνικός Πόρος» καμαρώνουν δε, ότι έχουν και υγιή Ταμεία. Ποιοι είναι ? Πάντως οι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ ΝΑΤ ΤΕΒΕ ΤΑ ΤΣΑ δεν είναι.
Αυτή η άδικη και αντισυνταγματική μεταχείριση, που έχει επιβάλει το Κράτος στους πολίτες του, πρέπει να σταματήσει.
Αν γίνουν αυτά, οι ενοποιήσεις των Ταμείων θα είναι ευκολότερες. και οι συγκρίσεις απλούστερες. Άλλωστε, οι αυτοαπασχολούμενοι, που πληρώνουν πάγια ποσά, ασφαλώς έχουν μία λογική αντιστοιχία με κάποιο πλασματικό μισθό.
Αν το Κράτος μας είναι έντιμο και πιστεύει στην διαφάνεια, ας δημοσιεύσει κατάλογο των Ασφαλιστικών Ταμείων και Επικουρικών που εισπράτουν Κοινωνικούς πόρους με τα ποσά που ενισχύθηκαν πχ το 2007 ανα ασφαλισμένο. Τότε θα καταλάβετε που έχουμε πέσει.
ΒΡΑΣΙΔΑΣ
ΥΓ Κάπου διάβασα οτι γα το ΤΣΜΕΔΕ αντιστοιχεί περίπου ενα ποσόν 3000 ΕΥΡΩ ετησίως, για κάθε ασφαλισμένο του.
Δημοσίευση σχολίου