O Παναγιώτης με προέτρεψε να "ανεβάσω" τις θέσεις μου για το "ασφαλιστικό".
Μόνο που για μένα δεν είναι ένα θέμα αποθεματικών των ταμείων, αλλά μια πτυχή σε ένα ευρύτερο θέμα Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Γιαυτό συνενώνω κάποιες σκέψεις μου από παλιαιότερα δημοσιεύματα στη Τσουκνίδα μου, έτσι ώστε τα 10 σημεία μου να στηριχθούν στον "βαθύτερο" (έτσι πιστεύω) προβληματισμό μου
Σήμερα με το "κοινωνικό ντάμπινγκ", γνωρίζουμε τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί η ψευδώς λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" για να μετατρέψει όσο μπορέσει όλες της κοινωνίες σαν αυτή του Μπαγκλαντές.
Δεν μπορούμε να το καταφέρουμε όμως αυτό, προστατεύοντας για παράδειγμα μόνο την κοινωνική ασφάλιση στην Ε.Ε., πρέπει ταυτόχρονα να βρούμε τρόπο να δώσουμε ελπίδες στις αναπτυσσόμενες χώρες, με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που προωθούν οι πολυεθνικές.
Είναι αναγκαίο να τονίσω, μετά το προηγούμενο πόστ ότι δεν θέλω να είμαι απλουστευτικός και με ιδεολογικές παρωπίδες.
Αναφέρομαι σε ορισμένα χαρακτηριστικά, σχεδόν πάγια ( «νομοθετημένα» πλέον στη χώρα μας με την ευρωοπαϊκή νομισματική ένωση) :Ολοκληρωτική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, κατακόρυφη πτώση της παραγωγής και του εισοδήματος στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, αυξανόμενη εξάρτηση από τη διεθνή αγορά και όχι οποιαδήποτε αγορά αλλά αυτή των χρηματοπιστωτικών «προϊόντων» και των ολοένα και πιο υδροκέφαλων πολυεθνικών.
Κοινωνικό «ντάμπινγκ» που οδηγεί αλυσιδωτά τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχώς σε χειρότερο επίπεδο.
Χωρίς υπερβολή, αν δεν μπουν σκόπελοι από την πολιτική πράξη, κάποια στιγμή οι Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις θα γίνουν σαν τη Καλκούτα .
Και βέβαια δεν είναι θέμα δεικτών.
Για παράδειγμα ακόμα και αν πέσει το ποσοστό ανεργίας (όπως έγινε τελευταία στην χώρα μας), εξ αιτίας ελαστικότερων όρων εργασίας και μείωσης των βασικών μισθών, δεν βελτιώνεται η κατάσταση.
Αυτοί που προσλαμβάνονται με μειωμένο βασικό μισθό και ελαστικούς όρους εργασίας συνήθως καταλήγουν στην λεγόμενη δευτερεύουσα αγορά εργασίας.
Περιλαμβάνει εργασίες που προσφέρονται συνήθως για ανειδίκευτους και δεν είναι σταθερές.
Αργότερα οι όροι της δευτερεύουσας αγοράς εργασίας, αρχίζουν και να ισχύουν και σε τμήματα της «πρωτεύουσας»
Ταυτόχρονα στις Καλκούτες, μόνο ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού βελτιώνει την κατάστασή και οι υπόλοιποι εξαθλιωμένοι και αγανακτισμένοι μπουκάρουν ως λαθρομετανάστες στην πρώην «γη της ευημερίας», ξεσηκώνοντας φοβικά ένστικτα και ενισχύοντας τους φασίστες.Αυτή ήταν μια δομική ανωμαλία ίσως του "κράτους ευημερίας".
Μάλλον βασιζόταν σε υπερεκμετάλευση των πρώτων υλών που έρχονταν από τρίτες χώρες και στηρίζονταν μονομερώς στην ανάγκη των χωρών αυτών για τεχνολογικά αγαθά.
Τώρα του Ευρωπαίου εργάτη του ήρθε από εκεί το μεγαλύτερο σκούντημα με το "ντάμπινγκ".
Είναι πλέον εμφανές τελικά ότι στην καρδιά του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει καμία συναίνεση.
Για να έχει προοπτική και μόνο η καλυτέρευση της θέσης των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης κάποιοι πρέπει να χάσουν σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο και κάποιοι πρέπει να κερδίσουν.
Ακόμα και εντελώς τεχνοκρατικά να το δει κανείς:Η δυτική μεταπολεμική κοινωνία βασίστηκε στην αγοραστική δύναμη του καταναλωτή. Αυτή πάλι προέρχεται από την παραγωγική δραστηριότητα.
Η παραγωγική δραστηριότητα όμως, όταν βασίζεται στην αγορά και όχι σε ένα κεντρικό σχεδιασμό, είναι ανάλογη της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Έτσι η οικονομία γίνεται ένας κλειστός κύκλος και το ερώτημα παραμένει μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου.
Μήπως αυτός ο κύκλος είναι αυτοκαταστροφικός και για να λειτουργεί χρειάζεται εξωτερική στήριξη της αγοραστικής δύναμης ;Να ο «παθολογικός» υπερ-δανεισμός , νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Α
υτός ανέλαβε τον ρόλο του ενισχυτή.Βέβαια η αριστερά, είναι αναγκαίο να γενικεύσει τον στόχο , δεν πρέπει να στοχεύει μόνο στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, αλλά γενικότερα της δύναμης του κόσμου της εργασίας.Την αναδιανομή όλου του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού κεφαλαίου.
Το σημερινό αντισυστημικό πράταγμα που μπορεί να ενώσει πολλές δυνάμεις ένα είναι:ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ ΩΣ "ΠΥΡΟΚΡΟΤΗΤΗΣ" ΜΙΑΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Οι δεκαετίες της ανάπτυξης του δυτικού κόσμου βασίστηκαν και στις αυξημένες δημόσιες δαπάνες. Που είναι το «μόνο βιώσιμο μέσο αντιμετώπισης της αναποτελεσματικής ζήτησης», όπως υποστηρίζει ο διαπρεπής οικονομολόγος Πολ Σάμιουελσον.Ο τρόπος, ο στόχος, η συνεξάρτηση των δημοσίων δαπανών πρέπει να συζητηθούν.Είναι αναγκαίο πάντως να αυξηθούν γενναία!
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, σε ένα μεγάλο μέρος τους μπορούν να χρηματοδοτήσουν, με ένα εργαλειακό και όχι ιδεολογικό τρόπο, νέες μορφές και δομές παραγωγικής δραστηριότητας, προωθώντας με μοντέρνο τρόπο τον κοινωνικό έλεγχο των παραγωγικών μέσων.
Κυριαρχεί η «τρομοκρατία» των ελλειμμάτων, χωρίς καμιά συζήτηση για το πραγματικό τους περιεχόμενο. Για τα ελλείμματα φταίει μόνο η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και δεν γίνεται αναφορά σε άλλες παραμέτρους. Στη χώρα μας π.χ. καμία κουβέντα δε γίνεται για τα υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς (που σχεδόν μας επιβάλουν οι «σύμμαχοι») και τις οικονομικές υπερβάσεις των δημοσίων έργων, (τα οποία πολλές φορές είναι έξω από έναν κοινωνικό σχεδιασμό).Θα σας πουν ότι οι Δημόσιες Δαπάνες δεν δημιουργούν πλούτο. Στη χώρα μας μπορεί και να πιάσει αυτό ως επιχείρημα γιατί ως δημόσιες δαπάνες έχουμε συνηθίσει τα παραπάνω αναφερόμενα, πήγαινε να το πεις όμως αυτό σε ένα δυτικοευρωπαίο που έχει ζήσει την Δεκαετία του 60.Η παγκόσμια απορύθμιση, δηλαδή η λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» πρέπει να δώσει τη θέση της στην παγκόσμια ρύθμιση με πρώτο ρόλο σε άλλες αξίες κι όχι στο κέρδος.Το κακό είναι ότι ένα –ένα τα κράτη τελικά θα αποφασίσουν να τραβήξουν το σκοινί, ενώ οι πολυεθνικές έχουν δύναμη παντού.Ένα στρατηγικό ερώτημα είναι πως μπορεί να τραβηχτεί το σκοινί ταυτόχρονα σε ομάδες κρατών σαν την Ε.Ε. Πάντως πρέπει να τραβηχτεί το σκοινί.Μπορούμε να μιλάμε για άλλη οικονομία, «πράσινη», μη συγκεντρωτική, «κοινωνικής αγοράς» κτλ, η αναζήτηση καλή είναι, αλλά οι πολυεθνικές και τα Funds δεν θα αφήσουν τίποτα να προκόψει, αν δεν χτυπηθούν πρώτα, έστω ταυτόχρονα.Όμως εμείς οι πολίτες με δημοκρατικές διαδικασίες -υποτίθεται- δίνουμε την εντολή στους ειδικούς για την πολιτική οικονομία και αυτοί απλά αναλαμβάνουν να εκτελέσουν την εντολή μας με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο.Η εντολή αυτή θεωρητικά βασίζεται στις ανάγκες μας. Και ο αγώνας που κάνω κι εγώ από δω μέσα είναι να φανερωθούν πραγματικά.
Ελπίσαμε να χρησιμοποιηθούν μια φορά και υπέρ του κόσμου της εργασίας κανονισμοί που φαινόταν να υπάρχουν στο Ευρωπαϊκό πεδίο...Αμ δε, όταν είναι για να κερδίσει το Κεφάλαιο ( για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους οι τυχοδιώκτες των χρηματιστηρίων) οι κανόνες είναι συνήθως ανελαστικοί, όταν είναι να κερδίσουν οι εργαζόμενοι θα βρεθεί βολική ερμηνεία.Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε όλες τις Ηπείρους και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος με λάφυρο την αξία της εργατικής δύναμης. Άρα ο επιτιθέμενος θα διαλέξει όποιο δρόμο θα τον οδηγήσει πιο γρήγορα στο λάφυρο.Δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα παραχωρήσει κανέναν κανόνα, παρά μονάχα αυτούς που εμείς, που βασιζόμαστε στον μόχθο μας, θα επιβάλουμε. Έχω την εντύπωση ότι δυστυχώς η κατάσταση στην Ε.Ε. μετά την νέα μεγάλη διεύρυνση έγινε χειρότερη.Οι περισσότερες «νέες χώρες» , έχοντας μια τελείως διαφορετική ιστορική πορεία και την ανάγκη να πουλήσουν φτηνότερη εργασία για να «τραβήξουν» επενδύσεις για να αναστήσουν τις καταστραμμένες, μα υπαρκτές βιομηχανικές υποδομές τους, διαθέτουν ένα διαφορετικό πολιτικο- κοινωνικό «ισοζύγιο» και το Κεφάλαιο το χρησιμοποιεί για χάρη του, όπως κάνει πάντα με τις διαφορές μεταξύ των χωρών.Το τοπίο μέρα με τη μέρα ξεκαθαρίζει και πιο πολύ.Φαίνεται να οδηγήθηκε σε ιστορικό αδιέξοδο ο γνωστός επαναστατικός δρόμος του εργατικού κινήματος, αλλά στο ίδιο αδιέξοδο οδηγήθηκε πλέον σήμερα και ο γνωστός μεταρρυθμιστικός.
Μέσα σε αυτή τη νέα στόχευση, οι εργαζόμενοι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούν στην αύξηση του εργασιακού τους βίου, αλλά να προωθήσουν την δραματική μείωση του συνολικού χρόνου που ο κάθε εργαζόμενος θα ενοικιάζει την εργατική του δύναμη χωρίς βέβαια να μειωθούν οι αποδοχές του και ο μισθός και η σύνταξή του.
Να αγωνιστούν δηλαδή για να αυξηθεί δραματικά η αξία της εργατικής τους δύναμης με αυτόν τον τρόπο και ταυτόχρονα να ανοίξουν θέσεις εργασίας για τους νέους ανθρώπους!
Επιπρόσθετα να δημιουργηθούν σταθερές θέσεις εργασίας κυρίως στον κοινωνικό τομέα, θέσεις που σήμερα καλύπτονται από «εθελοντές»..
Όχι αύξηση, λοιπόν, αλλά δραματική μείωση των ωρών της τυπικής εργασίας! Αντικατάσταση της υποχρέωσης αυτής με διαρκή εκπαίδευση και δράση για τις νέες ανάγκες της Κοινωνίας: Για παράδειγμα: Δράση για το Περιβάλλον, Ανατροφή των Παιδιών, Αντιμετώπιση των θεμάτων της Πολυπολιτισμικότητας, Δράση για τις Χώρες του "Τρίτου Κόσμου".
Η Οικονομία και η Κοινωνία προχωρά και όλοι πρέπει να έχουμε οφέλη από αυτή την πρόοδο!
Κάποιοι τυχεροί δεν θέλουν να ανοίξουν την σπηλιά του πλούτου στους πολλούς.
Και το ασφαλιστικό είναι απλά μια μάχη!
Η τεχνολογική πρόοδος δεν μπορεί να είναι εις βάρος των πολλών.Εργασία ζητάμε όχι δουλεία.Έχουμε και άλλα σημαντικά να κάνουμε μετά τα 60, όσο κι αν ζήσουμε!Δεν έχουμε μόνο χέρια (εργατικά), αλλά και βαθύτερες ανάγκες!
Η τεχνολογική πρόοδος που στηρίχθηκε πάνω στην αμμωνία που εισέπνευσαν οι παππούδες μας, στον καρκινογόνο αμίαντο, στο κλοφέν, στον θρήνο των ορυχείων, στην γενικευμένη περιβαλλοντική καταστροφή που θα «πληρώσουν» τα παιδιά μας, μας ανήκει και πρέπει να δρέψουμε τους καρπούς από αυτή. Δεν ανήκει στους μετόχους τους «Κεφαλαίων Υψηλού Ρίσκου», αλλά σε μας τους εργάτες!
Οι προβλέψεις εικάζουν ότι τεράστιες μάζες πληθυσμού, ίσως το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών, θα βρίσκονται στο μέλλον χωρίς ένα συγκεκριμένο επάγγελμα (= δείτε η λέξη μπορεί να ερμηνευτεί και ως "αποστολή") , χωρίς σχετική σταθερότητα στην απασχόληση, υπό τον όρο, βέβαια, ότι δεν θα υπάρξει κάποια σημαντική κοινωνική αλλαγή, ικανή να αντισταθμίσει τις βαθιές αλλαγές στο χώρο της παραγωγής.
Αλλαγή πρώτα απ’ όλα των παραδοσιακά διαμορφωμένων αντιλήψεων για την εργασία, τη σκοπιμότητά της, το χαρακτήρα της ως κοινωνικής σχέσης κα ι του είδους των οφελών που μπορεί να προσφέρει στο άτομο και την κοινωνία .
Φυσικά για τους περισσότερους «απασχολήσιμους» του μέλλοντος δεν θα υπάρχει η δυνατότητα χρήσης της εμπειρίας, της πρωτοβουλίας και της σκέψης τους, όταν θα απασχολούνται περιστασιακά σε εργασίες που καμιά σχέση δεν θα έχουν μεταξύ τους.Έτσι δίπλα στο άγχος της επιβίωσης θα προστίθεται και η ανία, κάνοντας την κατάσταση προβληματικότερη.
Σήμερα, δεδομένου ότι στις αναπτυγμένες χώρες οι περισσότεροι που μπαίνουν στην λίστα των ανέργων έχουν μια κάποια ειδικότητα (ή και αρκετές ειδικότητες) και μάλιστα αποκτημένη (ες) μέσα από σπουδές ( τις οποίες πάλι συνεχίζουν με την ελπίδα ότι η νέα τους ειδίκευση θα ανταποκρίνεται στην αγορά εργασίας), η οικονομία έχει θέσει στο περιθώριο ένα σημαντικό κομμάτι ενεργού ανθρώπινου κεφαλαίου, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επιτακτικές ανάγκες τις ανθρωπότητας, αν η οικονομία ήταν προσανατολισμένη διαφορετικά.
Έτσι για μένα το ασφαλιστικό, δεν είναι ένα Λογιστικό πρόβλημα αποθεματικών, αλλά μια πρόκληση στην Κοινωνία για να αλλάξει βαθιά. Προς τα πού θα κινηθεί αυτή η μεταβολή είναι θέμα αγώνα και κινητοποίησης των μαζών.
Σε επίπεδο τακτικών κινήσεων, για την πρόφαση των αποθεματικών των ταμείων έχω να προτείνω κάποιες αλλαγές που δεν θα είναι προς όφελος των «οφ σόρ επενδυτών», αλλά ημών και των παιδιών μας.
1.Γενναία αύξηση της κρατικής συμμετοχής στην χρηματοδότηση των συντάξεων (Δικαιότατη γιατί το κράτος ροκάνισε με χίλιους τρόπους μέχρι σήμερα τις εισφορές μας).
2. Ειδική φορολογία σε πολυτελείς δαπάνες, που θα πηγαίνει κατευθείαν στα ασφαλιστικά ταμεία.
3. Ειδικός φόρος, στις φαρμακοβιομηχανίες και στους εισαγωγείς φαρμάκων, υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων. Λειτουργία της Εθνικής Φαρμακοβιομηχανίας, όπου θα παρασκευάζονται όλα τα ευρείας κυκλοφορίας φάρμακα και όλα τα υγειονομικά αναλώσιμα που δεν έχουν «πατέντα».
4. Βαρύτατος φόρος στα διάφορα περίεργα τραπεζικά προϊόντα, που επαγγέλλονται συντάξεις!
5. Περιφερειακές υπηρεσίες με κοινωνική λογοδοσία στα συνδικάτα για το «τσάκισμα» της ανασφάλιστης, ή της ψευδώς ασφαλισμένης εργασίας.
6. Εξίσωση των ανδρών με τα χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών για μια μεταβατική εποχή. Στους καινούργιους ασφαλισμένους να γίνει πληρωμένος ελεύθερος από την εργασία χρόνος για το κάθε παιδί της οικογένειας π.χ. 5 χρόνια για κάθε παιδί, τον οποίο θα δικαιούνται εξ' ημίσειας και οι 2 γονείς και θα μπορεί ο ένας να τον παραχωρεί στον άλλον, αν θέλει.. Επίσης, αν δεν τον χρησιμοποιήσουν θα τον δικαιούνται και οι 2 στο τέλος του εργασιακού τους βίου. Έτσι χωρίς να επιβαρύνεις την ανεργία, βοηθάς και την υπογεννητικότητα! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ ΟΤΙ Η ΚΑΘΕ ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!
7. Τα καθαρά κέρδη κάθε επιχείρησης θα διαιρούνται δια τον αριθμό των απασχολούμενων σε αυτή προσώπων και όταν το πηλίκο είναι πάνω από κάποιο όριο, θα φορολογείται επιπρόσθετα αναλόγως και ο φόρος θα πηγαίνει κατευθείαν στην ασφάλιση και στο ταμείο ανεργίας
8. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο: Ειδικός Φόρος στα χρηματιστήρια υπέρ των ασφαλιστικών ταμείων και της εργασίας γενικότερα .
9. Σθεναρή αντίσταση στην Ε.Ε. σε κάθε τι που κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ανάπτυξη πρωτοβουλιών για αντι-μονεταριστικό μπλοκ μέσα εκεί.
10 Ανάπτυξη προνομιακών εμπορικών σχέσεων με άλλα κράτη και επιχειρήσεις που έχουν την ίδια με μας πολιτική για το εργασιακό- ασφαλιστικό .
24 σχόλια:
πάρτε το κομμάτι κομμάτι περιμένω..
Αυτά δεν είναι προτάσεις αλλά αιτήματα και μάλιστα εξωπραγματικά. Κοινώς όνειρα θερινής νυκτός.Τα προβλήματα του ασφαλιστικού έχουν αντιμετωπιστεί σε άλλες χώρες και πρέπει να δούμε πως τα αντιμετώπισαν εκεί να προσαρμόσουμε τις λύσεις μας στις δομές της ελληνικής κοινωνίας κι όχι να λέμε πράγματα ανεφάρμοστα.
Γιατί ανεφάρμοστα, έλα να το συζητήσουμε...
Άλλες χώρες αντιμετώπισαν τους αριθμούς, όχι την προοπτική μιας δίκαιης κοινωνίας..
γεια σου ΚΚ,
θα συμφωνήσω εν μέρει με τον προλαλήσαντα ότι πολλά από τα αναγραφόμενα είναι λίγο πολύ αφελή και λαϊκιστικά σχόλια.
απλώς είναι λίγο κουραστικό να απαντώ εκτενώς στην στήλη των σχολίων.
π.χ. στα συμπεράσματα σου αναφέρεις:
Ειδική φορολογία σε πολυτελείς δαπάνες: τι σημαίνει αυτό; τι θα πεί πολυτελείς δαπάνες; τι είναι πολυτέλεια σήμερα κτλ.
πιο κάτω γράφεις: Βαρύτατος φόρος στα διάφορα περίεργα τραπεζικά προϊόντα, που επαγγέλλονται συντάξεις: But why? αυτά τα προιόντα φορολογούνται στην πηγή των, φορολογούνται και στην κατάληξη των (στον δικαιούχο).
Τα καθαρά κέρδη κάθε επιχείρησης θα διαιρούνται δια τον αριθμό των απασχολούμενων: άτοπο και καινοτομοκτόνο (με άρεσε αυτή η λέξη). Απλοϊκά ειδωμένο, όσο πιο λίγους εργαζόμενους έχω τόσο πιο υψηλά καθαρά κέρδη για τα οποία ούτως ή άλλως φορολογούμαι. τι άλλο θέλετε πια ;)
Σε κάποια σημεία βέβαια έχεις δίκιο.Πιστεύω ότι το καίριο σημείο είναι η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και η εξίσωση του κόστους μεταναστών-ημεδαπών.
Γενικά μες την μαμαμια που μας δέρνει κανείς δεν έχει ξεσηκωθεί για τις εισαγωγές φτηνού ανθρωπίνου δυναμικού από γύρω χώρες. βέβαια ο μέσος έλλην πιστεύει ότι θα είναι βελιγκέκας και αδιαφορέι. Γιατί όμως η Αριστερά (με εξαίρεση ίσως το ιουαρασικό ΚΚΕ) προβάλλει (ορθώς) την ανθρωπιστική πλευρά και δεν μιλάει για αυτό το ντάμπινγκ.
(πρέπει να τα δουλέψω σε word or better γιατί το φορμά του σχολίου είναι κουραστικό.)
αυτά για την ώρα.
Για τα επί μέρους μέτρα, πραγματικά μπορεί να γίνει κάποιος διάλογος και ούτε θεωρώ ότι είναι τελικά. Απλά θέλουν να δείξουν ότι η φροντίδα των νομοθετών πρέπει να σταφεί σε έναν στόχο που είναι δημιουργία θέσεων εργασίας, όχι φτηνής και ευκαιριακής, αλλά σταθερή και ικανοποιητικά αμοιβόμενης.
Για μένα πρέπει να υπάρχουν αντικείνητρα έτσι ώστε η υπεραξία της εργασίας των μισθωτών να μη γίνεται αδέσποτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά να επενδύεται αναγκαστικά σε νέες θέσεις εργασίας..
Για τις πολυτελείς δαπάνες δεν αναφέρομαι στο εστιατόριο, το μπαράκι και το μικρό εξοχικό, απλά γεμίσαμε γκλαμουριά παντού, καλό είναι να φορολογηθεί για την εργασία, αφού λέμε ότι δεν βρίσκουμε κεφάλαια..
σόρυ για την ορθογραφία, αλλά δεν είμαι δυαντός στην πληκτρολόγηση ειδικά όταν είαμι κουρασμένος..
αγαπητέ ΚΚ,
τώρα θα διαφωνήσω ριζικά μαζί σου.
Δουλεία του νομοθέτη δεν είναι η
δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτό είναι δικιά μου δουλεία.
Δουλεία του νομοθέτη είναι να εξασφαλίσει ότι ο ανταγωνιστής μου θα πληρώσει τις είσφορες του και τις οφειλές του ως αρμόζει. επίσης δουλεία του είναι να με αφήνει να κάνω την δουλεία μου και να μην με τρώει με την γραφειοκρατία του. Εδώ και εβδομάδες προσπαθώ να πληρώσω τις καθυστερημένες εισφορές μου στο ταμείο μου και δεν μπορώ γιατί δεν έχει μηχανογράφηση γ*** την αγανακτησή μου (ονόματα δε λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε)
Τώρα εάν η εργασία που θα δημιουργήσουμε είναι φτηνή και ευκαιριακή ή σταθερή και ικανοποιητικά αμειβόμενη είναι απόρροια πολλών παραγόντων.
Σε κάθε περίπτωση όμως οι πελάτες μου παίζουν καθοριστικό ρόλο. Έτσι εάν η ¨λιανική¨τιμή του προιόντος μου ή της υπηρεσίας μου είναι ο ένας και μοναδικός παράγοντας για την αγορά του, τότε είναι φανερό το ποια εργασία δημιουργούμε.
Ας γυρίσουμε όμως στα ασφαλιστικά:
Υπάρχουν κάποιες παραδοχές στο σύστημα οι οποίες αναμφίβολα έχουν μεταβληθεί από την δεκαετία του 50, π.χ.:
1. αυξηση του ΜΟ ζωής
2. αρνητική αλλάγη της σχέσης εργαζόμενων/συνταξιούχων
3. επιβάρυνση των ταμείων γενικά λόγω αυξημένων εξόδων θεραπείας, νοσηλείας κτλ.
Με άλλα λόγια ορισμένα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, όπως:
1. ο περιορισμός του αριθμού των ταμείων (κατ΄εμέ 4 αρκούν, αγροτών, ΔΥ, εξαρτημένης σχέσης εργασίας, ελ. επαγγελματιών)
2. εθνική σύνταξη για όλους ώς πλαφόν (το οποίο δεν θα είναι και πολύ πάνω από τα σημερινά 700 ευρώ)
3. επικουρική σύνταξη κατ επιλογήν του εργαζόμενου σε ταμείο της αρεσκείας του (ιδιωτικό ή δημόσιο)
και τέρμα. ούτε εξαιρέσεις, ούτε κατηγορίες κτλ. Εάν θέλεις να ενισχύσεις κάποιες ομάδες τότε με βάση την φορολογική τους δήλωση και μόνο. ούτε πρόωρες συντάξεις ούτε τίποτε. Ενισχύσεις βάσει κριτηρίων (χωρίς να φάνε τα νιάτα τους με πιστοποιητικά, γιαυτό λέω φορολογική δήλωση).
Και φτάνουμε κατ εμέ στην ουσία του θέματος:
αποτελεσματικό φορολογικό και εισφοροεισπρακτικό σύστημα.
όλα τα άλλα είναι λαικισμός του κερατά (με το μπαρδόν δηλάδη)
KK καταλαβαίνω πόσο δύσκολο ειναι να κάνει κανείς κάποιες ρεαλιστικές προτάσεις χωρις να μπορεί να ξεφύγει απο την λογική που του επιβάλλει η καθημερινότητα, ο κόσμος που ζεί.
Το έπαθα και εγω προσπαθώντας να δωσω ενα κείμενο σκέψεων και θέσεων για το Ασφαλιστικό εδω.
Αρα δέχομαι το σύνολο του κειμένου σαν Σκέψεις και Προτάσεις μαζι, σαν αρχή κουβέντας, με σεβασμό στα οσα προσπαθείς να πεις, χωρίς παρωπίδες, πράγμα που πρέπει όλοι να κάνουμε.
Συμφωνώ και εστιάζω συνοπτικά το θέμα επάνω στην σχέση χρηματοδότησης του Ασφαλιστικού συνδεμένης με άλλες χρηματοδοτήσεις, όπως αναφέρεις τους εξοπλισμούς πχ.
Συμφωνώ απόλυτα για την μαύρη εργασία, τους ανασφάλιστους και το δίκαιο και γρήγορο σύστημα είσπραξης οφειλών απο όλους ανεξαιρέτως χωρις χάρες σε μεγάλους.
Πιστευω οτι μια καλή Διαχείριση θα λύσει τα μισα και βάλε προβλήματα, αλλα τα υπόλοιπα μισα ειναι θεμα πολιτικής βούλησης, ετσι που λέιτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα.
Καλημερα σε όλους και Καλές Γιορτές.
Και εγώ μπορεί να δεχτώ γενικά τη θέση σου Τζονάκο.
Με τον Άγγελο έχουμε μια δομική διαφορά.
Εκείνος πιστεύει στην αυτορρύθμιση της αγοράς εγώ όχι.
Ναι είμαι υπέρ του Κρατικού Παρεμβατισμού, όχι από ιδεολογική μανία, αλλά επειδή βίωσα στο πετσί μου, την κοινωνική απορρύθμιση μέσω της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς.
Δέχομαι ότι κάποιες προτάσεις μου θέλουν κουβέντα και ίσως μερική τροποποιήση.
Αλλά από το γενικό πλαίσιο δεν κουνιέμαι πόντο.
Και το ασφαλιστικό είναι θέμα κοινωνικής δικαοσύνης.
Η μοιρασιά μέσω της ελεύθερης αγοράς δεν είναι δίκαια, και, αν η πολιτική δεν έχει απομακρυνθεί από την κοινωνία, τότε με νομοθετικές παρεμβάσεις και δημοκρατικά θα γίνει δίκαια η μοιρασιά. Μια πτυχή τςη μοιρασιάς είναι και το Ασφαλιστικό!
Αν δεν γίνει να περιμένεται κάποια στιγμή πολύ βίαιες εξελίξεις!
Άγγελε κάποιες ρυθμίσεις που ζητάς είναι αναγκαίες να γίνουν αλλά δεν θα λύσουν το πρόβλημα.
π.χ. η σχ΄σεη συνταξιούχων και εργαζομένων μπορεί να αντιμετωπιστεί περισσότερο με την ασφάλιση όλων των μεταναστών και με κίνητρα για την πρόσληψη νέων, αλλά και με δημόσιες επενδύσεις στον κοινωνικό τομέα (και οι κοινωνικές υπηρεσίες πληρώνουν ένσημα). Θα αντιμετωπιστεί λιγότερο με την αύξηση κατά 2 χρόνια των χρόνων εργασίας. Σε λίγο θα θέλουν να αυξηθεί περισσότερο. Αν έχεις διδαχτεί τη θεωρία του Κευνς καταλαβαινεις τι λέω.
Δεν είμαι υπέρ της πλήρους κολεκτιβοποίησης. Κι εγώ κατά το ήμισι προέχρομαι από οικογένεια μικροεπαγγελματιών και η σύζυγος μου είναι μικροεπαγγελματίας.
Ο σημερινός μικρομεσαίος επιχειρηματίας κατά βάθος έχει και άλλα κίνητρα περισσότερο δημιουργικά από το χρηματικό κέρδος. Σε ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας μέσα σε πλαίσια αλληλεγγύης με τους μισθωτούς έχει μέλλον. Αντίθετα με το ασύδοτο καπιταλισμό κάποια στιγμή θα κλείσει ή θα πληρώνει κερατιάτικα στο φραντζάιζ..
Επειδή κι εγώ ασχολούμαι δευτερευόντως (μετά τον λογιστή μας) με τα οικονομικά 2 οικογενειακών επιχειρήσεων, σου κατεθέτω ότι κανένας μικροσμεσαίος δεν έχει να φοβηθεί από επιπλέον φορολογία υπέρ της εργασίας, γιατί η σχέση εργαζομένων με τα κέρδη της επιχείρησής του, θα είναι πάντα θετική για την εργασία.
Αντίθετα ξέρεις ποιοί έχουν αν χάσουν και πρέπει να χάσουν γιατί φάγανε τον αγλέουρα.
Για το ντάμπινκ η θέση μου είναι η εξής: Ασφάλιση με το ευνοϊκότερο για τον εργαζόμενο καθεστώς. Στον αντίποδα του Μπολκενστάιν- Φρανκενστάιν και βεβαίως είμαι υπέρ των μεταναστών φτάνει να αμοίβονται και να ασφαλίζονται κανονικά. Δεν είναι αυτοί το πρόβλημα, αλλά εμείς.
Πέρα από όλα αυτά, το πρόβλημα του Ντάμπινκ δεν θα λυθεί αν δεν υπάρξει αξιόλογη διεθνής αντίσταση.
Η Ευρώπη εκτος από παραγωγός περιοχή είναι μια τεράστια αγορά.
Επίσης είναι μια κοινωνία με τεράστιο πολιτιστικό κεφάλαιο.
Αν ξεκινούσε με μια νέα αντίληψη- κοινωνικά προσανατολισμένη- στις εμπορικές της σχέσεις, τότε η πίεση της παγκοσμιοποίησης θα έβρισκε κάποιο πρώτο ανάχωμα..
Προφανώς και έχουμε διαφορετική άποψη. Φαντάσου να συμφωνούσαμε σε όλα, πως θα περνούσε ή ώρα ;)
Είναι προφανές ότι αν θέσουμε δύο άκρα, δηλ. την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ από την μία και την Σομαλία από την άλλη οι θέσεις μας κινούται σε αυτόν τον άξονα, προφανώς τροφοδοτούνται από την θεωρητική μας κατάρτιση, τις εμπειρίες μας και από τις ιδεολογικές μας καταβολές. Σε κάθε περίπτωση ούτε η απόλυτη ρύθμιση, ούτε η απόλυτη απορύθμιση μας καλύπτει.
Λες λοιπόν ότι η μοιρασιά της αγοράς δεν είναι δίκαια. Σαφώς και δεν είναι. Γιαυτό τον λόγο και υπάρχει και άμεση φορολογία και δη προοδευτική. Αν και δεν εμφορούμαι από συναισθήματα "αλληλεγγύης και δικαιοσύνης", θεωρώ την φορολογία αναγκαία και σχετικά αποτελεσματική για την ανακατανομή του εισοδήματος μου.
Πάμε τώρα στο ασφαλιστικό. Τι πρέπει να καλύπτει αυτό το σύστημα:
1. νοσηλεία
2. ανεργία
3. σύνταξη
Ας αφήσουμε τα 1 και 2 κατά μέρςο για την ώρα και ας ασχοληθούμε με το 3ο. Προφανώς η σύνταξη αποσκοπεί στην εξασφάλιση σε περίπτωση ανικανότητας εργασίας και στην διατήρηση ενός επιπέδου ζωής μετά το πέρας της εργατικής δραστηριότητας (ο καπιταλισμός άλλωστε χρειάζεται καταναλωτές).
Η διατήρηση λοιπόν του σχετικού επιπέδου ζωής σημαίνει:
1. ένα πλαφόν για όλους, ΙΜΗΟ λίγο πιο πάνω από το όριο φτώχειας, και
2. έπικουρική σύνταξη σύμφωνα με τις είσφορες σου (f(εισόδημα))
Μέχρι εδώ φαντάζομαι συμφωνούμε.
Και πάμε στην ταμπακέρα, ποιός πληρώνει. προφανώς για το πρώτο σκέλος θα πρέπει να επιβαρύνεται ο εργοδότης κατά κύριο λόγο.
Στο δεύτερο σκέλος όμως δεν βλέπω το λόγο γιατί η ευθύνη και η διακριτκή ευχαίρια να μην είναι στον εργαζόμενο.
(και για να αναφερθώ στο δικό μου ταμείο, όταν θέλω να πληρώσω και δεν μπορούν να μου πουν τι χρωστάω γιατί την καρτέλλα την έχει ο Μπάμπης και να κάπου πετάχτηκε, θα γυρίσει, ε όχι χίλιες φορές αυτορύθμιση της αγοράς).
Τα υπόλοιπα που αναφέρεις είναι πολύ ενδιαφέροντα αλλά "εκτός ύλης" με χαρά κάποια άλλη στιγμή.
άντε και καλά μας χριστούγεννα.
Αν κατάλαβα καλά είσαι ασφαλισμένος στον ΟΑΕΕ, καλά θα πάρεις από κει σύνταξη πάνω από το όριο φτώχειας;
Αν πραγματικά περιμένεις αυτό, τότε λογικά πρέπει να πληρώνεις παραπάνω από τα βασικά και λες "γιατί να μην τα βάζω αυτά στην χ. ασφαλιστική; Μεγαλύτερο κέρδος θα έχω.."
Σου είπα για ορισμένες τεχνικές πλευρές ίσως να έχεις δίκαιο στη λεπτομέρεια, αλλά αυτή δεν θα λύσει το πρόβλημα.
Εγώ όμως αναρωτιέμαι μήπως σκόπιμα τα επικουρικά ταμεία δεν λειτουργούν σωστά;
και βέβαια καλά χριστούγεννα σε όλους.
ενα απο τα ζηοτυμενα σχετικα με το εργατικο προβλημα ειναι και η διαχειριση του απο τις σημερινες συνδικαλιστικες ηγεσίες.
η ιστορια απο το 1974μεχρι τώραδείχνει πως δε οι εργατοπατερες δεν εχουν διαχειριστεί τις "τυχες" μας με τον σωστό τρόπο. αυτο σημαίνει πως
α)η ειναι όλοι τους ανίκανοι
β)η σκεφτονται την προσωπικη τους ανέλιξη
...και επειδη αποκλείεται οσοι περάσαν να ειναι ανίκανοιτότε σιγουρα συμβαίνι το δευτερο
και η λυση σ εαυτή την παραμετρο του προβληματος ειναι η αναπτυξη ριζοσπαστικων ακομματιστων σωματείων και εργαιτικών ενώσεων στουσ χώρους εργασίας που θα κρατάνε μια σκληρή στάση απέναντι στην εργοδοσια και στο κρατος απο τη μια και θα επιδυκνύουν προτάγματα απο την άλλη.
φετος το καλοκαιρι βίωσα την κοροιδια των συνδικαλιστών στα ελτα στα οποια δούλεψα ως 4μηνος συμβασιούχος
Υ.Γ. ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΑΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ
ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΒΟΗΘΕΙΑ
@καπιταλιστικο κομουνι
ΠΩ ΠΩ!!!
Συλλαμβάνομαι αδιάβαστος.Κι αν βάλεις σ' αυτό τα χάλια αγγλικά μου, πρέπει να φεύγω από εδώ, γιατί δεν ξέρω τι θα πει νταμπινγκ. Ή να σκάσω και να μη μιλάω.
Όμως, με αφορά.
Δεν είμαι θεωρητικός. Ότι σκέφτομαι είναι πιο πολύ συμπέρασμα ενός βιώματος και λιγότερο μιας ανάγνωσης.
Μπορώ, όμως, να πω τώρα ΚΆΤΙ.
1. Αρνιέμαι να εκχωρήσω εξουσίες στο κράτος, που έχει αποδειχτεί, σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, γραφειοκρατικό, συντεχνιακό και φιλικό προς την διεφθαρμένη ολιγαρχία.
2. Συμφωνώ για την ψευδεπίγραφη "ελεύθερη αγορά". Πρώτα από όλα γιατί δεν είναι ελεύθερη. Η ολιγαρχία χρησιμοποιεί την πολιτική και το κράτος παντού για να περάσει τα δικά της και να επιβάλλει όρους μιας δήθεν "ελεύθερης αγοράς". Ακόμα και τον πόλεμο επιστρατεύει για να επιβάλλει τους όρους της( βλέπε ΙΡΑΚ).
3. Το κράτος και η αγορά, όπως είναι σήμερα, είναι δημιουργήματα συγκεκριμένων πολιτικών, που τα έστησαν έτσι ώστε να υπηρετούνται οι λίγοι.
4.Κατ' επέκταση, δεν περιμένω τίποτα από προτάσεις του τύπου "Αύξηση δημοσίων δαπανών". Είναι σα να δίνω εντολή στους εχθρούς μου να επενδύσουν υπέρ μου!!
Αποκλείεται. Ας ψάξουμε να βρούμε κάτι άλλο.
5. Ενάντια στο αντιδραστικό κράτος και στην δήθεν ελεύθερη αγορά, αντιπαραθέτω "δημοκρατία στην αγορά" και "Κοινωνία Πολιτών». Θέλω πολιτική στήριξη για να επενδύσω συλλογικά στην δήθεν ελεύθερη αγορά. Θέλω στήριξη της κοινωνικής οικονομίας, της πολυμετοχικής δράσης και κατ' επέκταση επένδυσης. Αντί για «δημόσια» δαπάνη, θέλω πολυμετοχική επενδυτική δαπάνη. Αντί για μισθωτούς και εργοδότες , θέλω διαπλοκή τους. Μισθωτοί που είναι ταυτόχρονα επιχειρηματίες, μέσα από πολυμετοχικά σχήματα.
Τότε, η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ είναι πραγματικά δημόσια, όταν βρίσκεται σε διαδικασία "δημοπρασίας". Όταν δηλ. ο λαός, ο δήμος των αρχαίων ελλήνων, πράττει, ενεργεί, επιχειρεί.
5. Έτσι αυξάνεται ο πλούτος της χώρας, διανέμεται δίκαια, μέσα από την ίδια την αγορά και αυξάνει την απασχόληση. Όποιος αγνοεί την αγορά, όποιος παίρνει αποφάσεις, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το κόστος και την ανταγωνιστικότητα μιας κοινωνίας θα ηττηθεί. Η αγορά παράγει, η αγορά διανέμει κέρδη, εκεί μέσα εμείς θα πρέπει να γίνουμε οι συλλογικοί νικητές. Επιχειρηματική συλλογικότητα, με τη στήριξη του κόμματος που θεωρεί τον εαυτό του αριστερό.
6.Ασφαλιστικό:
α. Το κόστος της κοινωνικής ασφάλισης είναι μεγάλο. Οι εισφορές είναι περίπου το 70% ενός μισθού. Αυτό αυξάνει την ανεργία, μειώνει την ανταγωνιστικότητα και οδηγεί σε εισοδηματική συρρίκνωση. Η δεξιά έχει επιλέξει το δρόμο της «εθνικής» σύνταξης, λίγο πιο πάνω, από την οποία, θα διαμορφώνεται μελλοντικά ο μεγάλος όγκος των συντάξεων, οι οποίες είναι ήδη συντάξεις φτώχιας.
β. Ορθή η πρόταση να πληρώσει το κράτος. Αλλά το κράτος δεν είμαστε εμείς και οι φόροι μας; Σίγουρα μας χρωστάει, αλλά ο φόρος επιβαρύνει το κόστος της εθνικής παραγωγής. Και ως πότε θα πληρώνει αυτό το κράτος, δηλ. εμείς, ένα ελλειμματικό σύστημα; Από πού, αν δεν υπάρξει αύξηση του Εθνικού Εισοδήματος;
Για αυτό το ερώτημα, έβαλα τις 5 πρώτες παραγράφους. Χωρίς πολιτική ανταγωνιστική, χωρίς πολιτική αειφόρου ανάπτυξης και δίκαιης διανομής του εισοδήματος δεν υπάρχει λύση του ασφαλιστικού.
Απαιτείται εθνική κινητοποίηση για την επίτευξη στόχων οικονομικών και κοινωνικών στόχων. Αλλά εθνική κινητοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν συμμετέχουν αυτές οι δυνάμεις στα κέρδη. Αν δεν αποφασίζουν και δεν ελέγχουν την ανάπτυξη. Αν δεν έχουν παιδεία. Αν δεν έχουν μαζί τους την πολιτική.
γ. Αν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι, δεν υπάρχει ασφαλιστικό σύστημα. Αν δεν λαμβάνουμε υπ' όψη το κόστος, δεν έχουμε μέλλον μέσα στην αγορά. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε και να αυξήσουμε το εισόδημα των πολλών και κατ' επέκταση να έχουμε αξιοπρεπείς συντάξεις, πρέπει να εφεύρουμε τρόπους, που να διατηρούν την ανταγωνιστικότητα μας στην αγορά.
δ. Σε ότι αφορά τη σχέση μας με το διεθνές στερέωμα, αν αποφασίσουμε αντί για διπλωματία να κάνουμε πολιτική, αλληλεγγύη και βοήθεια θα προσφέρουμε, κέρδος θα έχουμε και ανταγωνιστικότητα θα ζήσουμε.
ε. Το ασφαλιστικό, οι συντάξεις, η εργασία και οι μισθοί είναι πρόβλημα αύξησης του εθνικού εισοδήματος, καλύτερης διανομής του και βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας.
στ. Και όλα αυτά είναι θέμα παιδείας. Όσο εμείς θα καίμε τα παιδιά μας στον Καιάδα, που αυτοαποκαλείται σχολείο, όσο κρύβουμε κάτω από το χαλί τα σκουπίδια μας, όσο κάνουμε τη στρουθοκάμηλο, όσο συντηρούμε μια ταξική παιδεία, η χώρα θα οδηγηθεί σύντομα σε βαθιά κρίση, γιατί δεν θα μπορεί να παράγει, να πουλήσει να κερδίσει και οι θεωρίες θα είναι για αυτούς που θα αποφύγουν την κρίση. Τους προνομιούχους.
ζ. Ας μιλήσουμε ξανά για τη συμμαχία των μη προνομιούχων του Ανδρέα Παπανδρέου. Μισθωτοί, αγρότες, μικροεπιχειρήσεις και μαζί όσοι άλλοι δεν φοβούνται τον διάλογο, τη συνεργασία και τον ανταγωνισμό. Συμμαχία όσων δεν χρειάζονται μικροκομματικά, κρατικά και αδιαφανή δεκανίκια για να υπάρξουν στην αγορά και την κοινωνία. Ας ανασυγκροτήσουμε τη χαμένη κοινωνική συνοχή. Ας δημιουργήσουμε τη νέα συλλογικότητα, τη νέα Μεγάλη Ιδέα, τα οποία θα αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη που θα μας καταστήσει νικητές στην αγορά και τη ζωή.
η. και δίπλα στην Παιδεία, στην εποχή της επικείμενης καταστροφής του πλανήτη, ας μιλήσουμε για άλλο τρόπο ζωής, ας ξαναθυμηθούμε τις χαμένες αξίες, ας μιλήσουμε για αλληλεγγύη και ποιότητα ζωής, για μια βιώσιμη ευημερία.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για λόγια του αέρα. Η πράξη θα αποδεικνύει τη συνέπεια αυτών που μιλούν. Οι συμπεριφορές είναι δείκτης για τις προθέσεις του καθένα που μιλά και προτείνει. Κανείς δεν μπορεί να εξαπατηθεί στην εποχή του διαδικτύου και της πληροφορίας.
Όταν όλα αυτά προταχθούν, τότε θα βρούμε και τον άριστο τρόπο διαχείρισης των κεφαλαίων μας και μαζί με αυτά τα κεφάλαια της αποταμίευσης μας για τα γεράματα. Και ας συμμετάσχουν στη διαχείριση αυτοί που πληρώνουν, ισότιμα. Εργοδότες, κράτος και μισθωτοί.
Ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι ότι το κράτος μας παρέδωσε ένα μεσαιωνικό κάστρο, που του ανήκει και με μια μετοχή ο καθένας μας, οι κάτοικοι αυτού του νησιού, το κάνουν κάτι σαν τη Μονεμβασιά. Αν δεν φτάσουν τα δικά μας λεφτά, θα φωνάξουμε κι εσάς. Η β λύση είναι να προσκληθούν μεγαλοκεφαλαιούχοι ιδιώτες. Η γ λύση είναι να το κάνει το ίδιο και να πλουτίσουν κάποιοι κάτω από το τραπέζι ή να το βουλιάξουν και να πουληθεί σε κεφαλαιούχους. Η δ λύση είναι να το αφήσουμε όπως είναι να το βλέπουμε να καταρρέει ή να χρηματοδοτείται με δις η συντήρηση του, τα οποία κανείς δεν κατάλαβε τι συντήρησαν και που πήγαν.
Διαλέξτε εσείς τη λύση.
Από την πολιτική ζητάμε την αρχική απόφαση, την επιμόρφωση για τη διοίκηση του και τον έλεγχο για τη χρηστή διαχείριση της περιουσίας του, που θα είναι και δική μας.
Με ένα παράδειγμα, προσπάθησα να σας πω τι εννοώ, όταν λέω «δημοκρατία στην αγορά».Έτσι αυξάνεται ο πλούτος κι έτσι μοιράζεται. Έχω κι άλλα παραδείγματα.
Οι καινοτομίες, όταν εμφανίζονται, αντί να χάνονται μπορούν να χρηματοδοτηθούν με ανάλογο τρόπο.
«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ» μπορεί να γίνει ένα πολυμετοχικό brand name πολυκαταστημάτων, εντός και εκτός Ελλάδος. Οι μικροεπιχειρήσεις να κάνουν τα δικά τους συλλογικά εμπορικά κέντρα. Ενθάρρυνση, στήριξη, τεχνογνωσία και «δημόσιες επενδύσεις» θέλουν. Κάποια από αυτά, ίσως, να τα έχουν. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ θέλουν. Όχι αδιέξοδα σενάρια. Η ΜΟΝΗ δυσκολία είναι στις προθέσεις όλων των κομμάτων και ότι αυτά εκπροσωπούν, τα οποία σταδιακά θα χάνουν τον έλεγχο της πραγματικής εξουσίας, η οποία θα μετακινείται σε όλο και περισσότερους ενεργούς και πληροφορημένους πολίτες.
Οδυσσέα, πραγματικά θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε πολλά. Ήδη, αν διαβάσεις και στην "τσουκνίδα" παλιότερες αναρτήσεις συμφωνούμε. Σίγουρα ο τύπος του κράτους πρέπει να αλλάξει και σίγουρα χρειάζεται μια νέα αποτύπωση σε θεσμικό επίπεδο της δυναμικής της κοινωνίας των πολιτών.
Και με το σημερινό κράτος σίγουρα δεν θα έχεις απόδοση, ότι δημόσια επένδυση κι αν κάνεις.
Όμως τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα. Απέναντι στις τεράστιες δυνάμεις των πολυεθνικών και του χρηματοπιστικού κεφαλαίου, χρειάζεσαι ισχύ.
Και δυστυχώς τέτοια ισχύ σήμερα δεν έχει ενα μικρό κράτος σαν την Ελλάδα από μόνο του.
Ισχύ θα μπορούσαν να αποκτήσουν ενώσεις κρατών σαν την Ε.Ε., αν επέρχετο βαθειά κοινωνική ρήξη και αποτυπωνόνταν και στου θεσμούς.
Όμως ως κοινωνία στην πίεση πρέπει να αντιτάξουμε ότι πίεση έχουμε και να δυναμώνει η πίεση μέσα από τον αγώνα.
Η προπαγάνδα μπορεί να χρυσώνει το χάπι, μεταχειρίζοντας και κάποια πραγματικά δεδομένα σαν κι αυτά που λες ...(Κι εγώ πιστεύω π.χ. με Α 16 ή χωρίς Α16, το ελληνικό σύστημα ανώτατης παιδείας δεν διευκολύνει την ανάπτυξη και κυρίως την κοινωνική και χρειάζεται να γίνει περισσότερο ευέλικτο. Όμως αυτό δεν μου το λύσουν οι επενδυτές)
Όσο για τους φόρους, έκανα απλά μια παρέκβαση, μου δίνεις την ευκαιρία να σου πω περισσότερα, πάλι όμως γενικά (και τα ξαναλέμε).
Η φορολογία σήμερα δεν είναι δίκαιη, είναι κοινός τόπος νομίζω. Αυτοί που θα έπρεπε να πληρώνουν, μάλλον πληρώνονται μέσω της φορολογίας (βλέπε επιδοτήσεις, υπερβάσεις στα δημόσια έργα,στημένοι διαγωνισμοί κτλ).
Το όπλο τους το ντάμπιγκ. "Αν δεν μου κάνεις το φορολογικό, ασφαλιστικό, περιβαλλοντικό, νομικό σύστημα ου θέλω θα πάω δίπλα" (αλήθεια δεν κατάλαβα την πλάκα για το ντάμπινκ).
Αντίπαλος του ντάμπινκ είναι μόνο οι δημόσιες επενδύσεις, σίγουρα με λιγότερη γραφειοκρατία και περισσόετρη εμπλοκή της κοινωνίας.
Από κει και πέρα. Εγώ θα έβαζα φορολογικές ελαφρύνσεις σε μια μικρομεσαία επιχείρηση με εγνωσμένο κοινωνικό και περιβαλλοντικό προσανατολισμό, που θα δεχόταν να συμμετέχει σε ένα σχέδιο περιφερειακής ανάπτυξης με όρους και με κοινωνικό έλεγχο και θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας με τους ρυθμούς που θα ήθελα.
Αντίθετα θα χαράτσωνα με μεγάλη ευχαρίστηση πολλές από τις παρασιτικές επιχειρήσεις του σήμερα. Θα έσπρωχνα δηλαδή την όποια εγχώρια, λαϊκή κτλ (πες το όπως το θες) δημιουργία κεφαλαίου σε κοινωνικά σχεδιασμένη ανάπτυξη, όχι σε ξενυχτάδικα, ανεξέλκτες οικοδομές και ότι άλλο έχει αφεθεί να δημιουργεί η τηλεοπτική διαφήμιση.
Εγώ πάντως θα σύμφωνήσω σχεδόν σε όλα με τον Οδυσσέα. Δοκώ ότι αυτά που εγώ είπα κάπως πεζά, ο Οδυσσεάς τα συνέθεσε πληρέστερα και ομορφότερα (αν μου επιτρέπεις την παρατήρηση)
Τώρα σχετικά με το θέμα του ντάμπιγκ θα ήθελα να προσθέσω κάτι (προκαλώντας την μήνιν των αριστερών ;)
Στην Ελλάδα λοιπόν ζουμε το εξής δράμα:
Όταν μια επιχείρηση μετακομίζει στην Βουλγαρία όλοι εξαγριώνονται, κατακεραυνώνουν τον αδίστακτο επιχηρηματία, καταριούνται το ξεπούλημα στο διεθνές κεφάλαιο και την παγκοσμιοποίηση και άλλα ωραία.
Όταν πάνε στο παζάρι οι ίδιο άνθρωποι που μας γοήτευσαν την άλλη μέρα μας απογοήτευσαν ;) Αγοράζουμε το πιο φτηνό μπλουζάκι που, ώ τι έκπληξη είναι φτιαγμένο στην Τουρκία, στο Μπαγκλάντές και στο Ουαγκαγκουγκου. Σχεδόν κανείς δεν είναι πρόθυμος να πληρώσει τα 20 Ευρώ που θα στοιχείζει ένα t-shirt φτιαγμένο στην ελλάδα από εταιρεία με περιβαλλοντική και φορολογική συνείδηση και ασφαλισμένους και σωστά αμειβόμενους εργαζόμενους. 5 ευρώ και στον π.... μας(για να κοιτάξουμε λίγο όλοι μας τι φοράμε αυτή την στιγμή).
ΙΜΗΟ λοιπόν όταν μια επιχείρηση λέει θα φύγω σε άλλη γη, άλλα μέρη η απάντηση μας πρέπει να είναι "στο καλό και να μας γράφεις". Αντίθετα εμείς λέμε "Καμία θέση εργασίας δεν θα πάει χαμένη!" και βάζουμε χέρι σε φόρους για να στηρίξουμε θέσεις εργασίας μη ανταγωνιστικές.
Δεν είναι παράλογο; Αντίθετα θα έπρεπε να κοιτάξουμε πως η όποια "Ηλιος" θα πάει όπου στο διάλο θέλει και πως θα αναπτύξουμε π.χ. τον τουρισμό μας. Ντάμπινγκ-ξεντάμπιγκ η Σαντορίνη δεν κουνιέται από εκεί που είναι.
Και για να ολοκληρώσουμε την σύνθεση μπλουζάκια-τουρισμός, δεν κατάλαβα γιατί τόσος κόσμος δίνει τα 25 ευρώπουλα για ένα hawaii surfer t-shirt (μην λέμε και μάρκες) και δεν παράγουμε κάτι ανάλογο από, ξέρω γώ, την Πάρο.
Βέβαια όταν θελήσω να κάνω κάτι τέτοιο θα έρθει κανένας σαν τον ΚΚ και θα μου πεί ότι εχείς υπερκέρδη σε σχέση με το προσωπικό που απασχολείς και θα σου βάλω τέλος ασφαλιστικού.
Άσε θα το κάνω στην Αλικαρνασσό (όχι την Νέα, την παλιά).
Το ασφαλιστικο συστημα νοσει και ο μεγαλυτερος φταιχτης ειμαστε εμεις οι ιδιοι.
Προκειμενου να εξυπηρετησουμε τα διαφορων τυπων συμφεροντα μας το εχουμε ρημαξει ποικιλοτροπως.
Η κυβερνηση δεν κανει τιποτε διαφορετικο, απλως μας μιμειται.
Θα επανελθω συντομα με τις διαπιστωσεις και προτασεις μου στους "φακελους".
και τι θα τα κάνεις τα κέρδη σου από τα μπλουζάκια άγγελε;
Οφ σόρ στα νησιά καϊμάν;
Αγοράζουνε από το παζάρι φίλε γιατί με 550 ευρώ δεν βγαίνει...
Είπα και το ξαναλέω, ότι προτείνω προϋποθέτει γενικότερη ρύθμιση.
Πάντως οι αναπτυξιακές ιδέες σου είναι καλές...
Οϋφ! Νόμισα ότι θα τα άκουγα.
Δεν ήξερα τι θα πει "ντάμπινγκ".
Η ισχύς μιας χώρας εξαρτάται από την ισχύ των ιδεών. Η ιδέες καθορίζουν τις πολιτικές εντός και εκτός της χώρας. Οι πολιτικές φτιάχνουν τις ισχυρές οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά χώρες.
Η ισχύς των ιδεών εξαρτάται από την γοητεία τους, την προοπτική και την αλήθεια που προσφέρουν στους πολλούς. Έτσι γίνεται στη δημοκρατία.
Δύο πρέπει να είναι οι στόχοι ενός αριστερού κόμματος. Αν πετύχει εκεί, απλώνει λύσεις σε πολλά επίπεδα, όπως και στο ασφαλιστικό.
1. Να αυξήσει τον πλούτο, δημιουργώντας ανταγωνιστικό ποϊόν, υπηρεσίες γοητευτικές και καινοτομίες.
2. Να τον μοιράσει δίκαια.
Όλα τα άλλα ακολουθούν. Και το ασφαλιστικό μαζί. Το πολιτικό πλαίσιο που προανέφερα έχει αυτές τις δυνατότητες.
Όσα ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιο, εκτός από τα παραδείγματα, περιέχονται στην πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ του 2005.
Η πολιτική απόφαση του συνεδρίου έχει "χαθεί". Τη ζήτησα από το γραφείο του γραμματέα και με παρέπεμψαν σε μια κωδικοποίηση-περίληψη στο πόρταλ του κόμματος, στην οποία όμως έχουν αφαιρεθεί τα σημεία, που προανέφερα.
Πάμε παρακάτω, χωρίς σχόλια.
Οι πολιτικές διεκδικούνται. Απλώνονται στην κοινωνία, γίνονται πρόταση, προσκαλούνται πολίτες να τις στηρίξουν, γίνονται διεκδίκηση και σαρώνουν.
Είναι προφανές, ότι το πλαίσιο, πάνω στο οποίο όλοι συμφωνήσαμε, είναι πλαίσιο που μπορεί να γίνει αφετηρία διαλόγου και εμπλουτισμού και να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα και κατ' επέκταση κίνημα.
Η "εξαφάνιση" τέτοιων πολιτικών θέσεων έχει να κάνει με τις εντός ΠΑΣΟΚ διαφορετικές αντιλήψεις.
Στο επόμενο σχόλιο θα πω δυο τρία πράγματα, για το ασφαλιστικό, από την εμπειρία μου, μια και δεν είμαι "ειδικός".
Ο "πρόλογος", που κάναμε νομίζω πως δεν πρέπει να κλείσει. Ας συμπληρώνεται στην πορεία.
Και μια τελευταία παρατήρηση.
Ο διάλογος που γίνεται στο διαδίκτυο έχει περιορισμένη εμβέλεια, παρ' όλο που είναι ουσιαστικός.
Οι οργανώσεις είναι νεκρές.
Δεν είμαστε αρκετοί.
Υ.Γ. Θα ξεκινήσω τοπικά πόλεμο για το περιεχόμενο της Παιδείας και για τους καθηγητές, που κάνουν παράνομα μαθήματα. Θα χρειαστώ βοήθειες. Ποια είναι η κατάσταση στις περιοχές σας; Εδώ το "ιδιαίτερο" μάθημα είναι καθεστώς.
Ευχαριστώ.
κανένας μας δεν είναι ειδικός.
Και οι ειδικοί είδες τι κάνουν.
Αυτό που ήθελα να φέρω εγώ το άρθορο μου , είναι ότι το ασφαλιστικό δεν μπορεί να είναι ξέχωρο από τους αναπτυξιακούς στόχους και τις προτεραιότητες που βάζεις σαν κοινωνία, κράτος, ομάδα κρατών..
Για παράδειγμα, αν δεν σε ενδιαφέρει τι θα κάνει το κέρδος που θα βγάλει από τα μπλουζάκια του ο Άγγελος, αν θα το επενδύσει στην ανάπτυξη ή θα ψάξει να τζογάρει παγκοσμίως, τότε δεν μπορείς να λύσεις το ασφαλιστικό υπέρ του λαού.
Οι λυσεις που πρεπει να αναζηταμε πρεπει να ειναι απαλαγμενες απο αριστερες και δεξιες περιφραξεις.
Οι διαπιστωσεις των προβληματων απαιτουν λυσεις που μπορει να ξεφευγουν απο τις ιδεολογικες προσεγγισεις του καθενος.
Οι ιδεολογικες εμμονες που οδηγουν στο μη διαλογο εξυπηρετουν με μεγαλυτερη συνεπεια την οπισθοδρομηση.
Επειδη ο διαλογος που ζητα η κυβερνηση λεγεται οτι ειναι προσχηματικος, αυτο αθωωνει την μη υποβολη εφαρμοσιμων προτασεων απο τη μερια των υπολοιπων;
Ποσο σωστο ειναι να λεμε οτι ολα να τα πληρωσει το κρατος, οταν τα χρηματα του κρατους προερχονται αποκλειστικα απο τη δικη μας τσεπη;
Όχι το κράτος γενικά και αόριστα φίλε Βάγκνες, το κράτος των διαπλεκόμενων συμφερόντων...
Δημοσίευση σχολίου